Ta historia zaczyna się wśród dymu i zgliszcz, które pozostały z płonących wież.
Keith, cudem ocalały w jednej z wież, usiłuje poskładać swój świat na nowo. W pierwszym odruchu wraca do żony, Lianne, którą przedtem opuścił, ona zaś wciąż rozpamiętuje przeszłość, nie mogąc odnaleźć w nim bliskiego jej niegdyś mężczyzny.


Obok jest ich małomówny synek Justin, który wystaje w oknie, wypatrując na niebie kolejnych samolotów. Nad ich wspólnym życiem ciąży poczucie straty i żalu, a także przemożna siła historii.

Siła historii, od której już chyba nigdy nie da się uwolnić tym, którzy przeżyli czy też widzieli na własne oczy, jak trudno jest dojść do siebie po takim wydarzeniu. Autor chyba jako pierwszy mówi o tym w takiej skali.

Mogłoby się wydawać, że dotychczas nie było takiego problemu – ludzie pogodzili się z tragedią 11 września i wspominają ja przy okazji kolejnych rocznic. Nic bardziej mylnego – to tkwi w nich nadal – nieuchronnie. Nie zmieniają tego nawet działania w wojnie przeciwko terroryzmowi, które, jak wiadomo czyni to wydarzenie jeszcze bardziej tragicznym.

Doskonała powieść mówiąca, jaki jest odbiór tej tragedii z 11 września po latach. Jedno jest pewne – pamięć o tamtych wydarzeniach nie zniknie już nigdy.