Podjazd do domu kultury, na pocztę, czy też do większości sklepów jest marzeniem. W naszym kraju są jeszcze takie małe ojczyzny, gdzie zadania na rzecz osób niepełnosprawnych odsuwane są na później, bo może zrobi to gmina, może powiat, a może stowarzyszenie. Przepychanki, a lata  mijaja, dzieci dorastają i nie marzą już o pójściu do kina, czy udaniu się na halę widowiskową, zwykłe codzienne sprawy załatwi pani z opieki a najczęściej sąsiad, bo samemu, no cóż, nie da się rady. XXI wiek i dalej dzieci gorszego Boga mają swoje zwykłe codzienne marzenia.