Przesuwanie granic poznania w kierunku od niewiedzy do wiedzy daje nam obserwacja przyrody żyjącej swoim rytmem, z przemożnym wpływem na zachowania ludzkie. Drugim po bocianie białym bardzo ważnym zwierzęciem , które w systematematyce nie doczekało się przymiotnika „domowa” jest Sowa Płomykówka. Bocianowi jeszcze możemy wybaczyć, że opuszcza na czas zimy domowe pielesze udając się w cieplejsze strony, co nastąpiło na skutek bardzo wolnego przesunięcia osi ziemskiej i spowodowało przesunięcie stref klimatycznych, pozbawjając go możliwości zdobycia pożywienia. Być może z czasem doczeka się nazwy „ciocionia ciocionia domestika’’, zgodnej z jego naturalnym zachowaniem. Znacznie gorzej przedstawia się sprawa ze Sową Płomykówką mimo tego, że znacznie więcej cech osobniczych tej sowy przemawia za uzyskaniem takiego dopełnienia nazwy systematycznej. Przy tej sowie, a szczególnie przy jej nazewnictwie pojawia się problem nazwa systematyczna Tyto Alba, która nie odpowiada nazwie łcinskiej Alula, co ciekawe pod bardzo zbliżoną nazwą występuje na wyspach Pacyfiku gdzie, w języku Tonga, nazywa się Lula. Darwin przemierzając świat z gotową już błazeńską „Teorią Ewolucji” spotkał Sowę Płomykówkę na Galapagos i nie wspomniał o niej ani słowem, gdzie reprezentowała zachowania sobie właściwe, gdyż sowa ta swoim występowaniem obala tą nieprawdziwą teorię. Bezwzględnie Karol Darwin Sowę Płomykówkę spotkał też w innych rejonach ziemi i jeżeli w ogóle był zainteresowany teorią którą wciskał światu, jako człowiek nauki powinien ustosunkować się do tego zjawiska. Sowa Płomykówka występujaca w 36 podgatunkach jest najbardziej rozprzestrzenionym ptakiem lądowym na naszym globie. Zamieszkuje wszytkie lądy po za terenami Arktyki i najzimniejszej części Rosji i Kanady, oraz centralnej Sahary. Jako jedyny przedstawiciel przyrody ożywionej i jako jedyny przedstawiciel swego gatunku żyje we wszystkich rodzajach środowisk naturalnych, które spełniają jakiekolwiek warunki do przeżycia, w których to na przeżycie może liczyć także człowiek. O rozpiętości przystosowawczej tego ptaka do przeróżnych środowisk świadczą fakty zmaieszkiwania niemalże wszyskich wysp Atlantyku... Pacyfiku.... i Oceanu Indyjskiego( Seszele , Andamany, Papua, Nowa Gwinea czy Indonezja i Wyspy Sundajskie, a także Cejlon). Sowa płomykówka nie będąc ptakiem wędrownym zamieszkuje wszstkie lądy stałe obie Ameryki, Europę i Azję, a także Australię. Początkowo sądzono, że są to ptaki endemiczne dla wielu rejonów świata, ale jednak tak nie jest są to podgatunki różniące się niewiele między sobą i tylko kolorem upierzenia, co nie daje żadnych podstaw do zliczenia ich do gatunków odmiennych. Występowanie za Wikipedią Wyróżnia się 36 podgatunków, zamieszkujących odpowiednio: płomykówka zwyczajna (T. alba alba) – Wyspy Brytyjskie i środkowozachodnia Europa oraz Maghreb T. alba affinis – Afryka na południe od Sahary T. alba bargei – Curaçao T. alba bondi – Wyspy Bay na morzu Karaibskim T. alba contempta – północne Andy T. alba crassirostris – Archipelag Bismarcka T. alba deliculata – Australia, Tasmania, Timor i Wyspy Salomona T. alba deroepstorffi – południe Wysp Andamańskich płomykówka ciemna (T. alba detorta) – Wyspy Zielonego Przylądka T. alba erlangeri – Grecja, Kreta i Cypr oraz Bliski Wschód T. alba ernesti – basen Morza Śródziemnego T. alba furcata – Kuba, Jamajka i Kajmany T. alba gracilirostris – Wyspy Kanaryjskie T. alba guatemalae – Nikaragua, zachodnia część Gwatemali oraz Panamę T. alba guttata – środkowa i wschodnia Europa (w tym Polska) T. alba hauchecorni – Chile T. alba hellmayri od Gujany i Surinamu po Amazonkę. T. alba hypermetra – Madagaskar i Komory T. alba insularis – Małe Antyle T. alba interposita – Wyspy Santa Cruz, Vanuatu i Wyspy Banksa płomykówka malajska (T. alba javanica) – Birma, Półwysep Indochiński, Półwysep Malajski, południowo-wschodnie Chiny, Sumatra, południowe Borneo i Jawa T. alba lucayana – Bahamy T. alba lulu – Nowe Południowe Hebrydy, Nowa Kaledonia, Fidżi, Tonga, Samoa, Wyspy Towarzystwa. T. alba meeki – południowa część Nowej Gwinei T. alba nigrescens – Dominika T. alba niveicauda – Ile des Pins u wybrzeży Nowej Kaledonii. T. alba poensis – wyspa Biomo T. alba pratincola – Ameryka Północna i Środkowa T. alba punctatissima – Galapagos T. alba schmitzi – Madera T. alba stertens – Pakistan, Indie, Cejlon i Birma T. alba subandeana – niziny Kolumbii i Ekwadoru T. alba sumbaensis – Sumba płomykówka płowa (T. alba thomensis) – Wyspy Świętego Tomasza i Książęca T. alba tuidara – Ameryka Południowa na wschód od Andów i na południe od Amazonki po Ziemię Ognistą T. alba zottae – południowa Argentyna Na jednorodność gatunkową wskazuje wiele zachowań tego ptaka zapisanych w pamięci genetycznej, nigdzie nie buduje gniazd, a miejsca lęgowe zajmuje po innych ptakach bądż szuka załomów skalnych, najchętniej jednak miejsc lęgowych szuka w pobliżu siedzib ludzkich i tam też najchętniej żeruje. O dużym przywiązaniu do człowieka Sowy Płomykówki świadczy szbkie przywiązywanie się do człowieka, na Falklandach wcześniej bezludnych wyspach , po zasiedleniu natychmiast rozpoczęła swe lęgi w pobliżu osad ludzkich, tak samo lęgów dokonuje na stacjach badawczych i obiektach militarnych na Galapagos. Takie zachowania Sowy Płomkówki zaobserwowano w wielu miejscach na ziemi. Podstawowym pokarmem płomykówki są małe gryzonie szkodniki upraw, zbiorów i zapasów. Podczas żerowania penetruje pola uprawne i łąki w starych obejściach stodoły i stajnie,w miastach parki, bardzo rzadko przekracza granice lasu. Dzisiejsze budownictwo szczególnie wiejskie, a także stosowanie środków chemicznych, w połączeniu z nowoczesnymi sposobami magazynowania płodów rolnych w bardzo poważnym stopniu ogranicza możliwości lęgowe,co przyczynia się do wolnego wzrostu populacji. Na przestrzeni dziejów Sowa Płomykówka spełniała rolę kota czy małego psa, oczyszczjąc obejscia ludzkie ze szkodników. Cywilizacja Zachodu w bardzo złym świetle przedstawia tą sowę mimo jej towarzystwa przy Atenie czy Izydzie, jak i odwieczne towarzystwo Wielkiej Niedżwiedzicy, w której to brzuchu znajduje się mgławica Sowy wraz z Alula Australis i Alula Borealis, czyli Sową Płomykówką Południową i SowąPłomykówką Północną. Wprost na siłę przedstawiono tą sowę jako zwiastuna czegoś najgorszego łącznie ze śmiercią, jednak w rzeczywistości powinna nam kojarzyć się z życiem o czym jeszcze napiszę. Trzebnica dnia 21.01.2012r. Tadeusz Mroziński Zapraszam na bloog „ apokalipsa-eden.bloog.pl”