Tak dobrze nie bawiłam się w kinie chyba nigdy. Emocje przechodziły ze skrajności w skrajność. Z autentycznego podniecenia przez euforyczną radość po obrzydzenie.

Już w pierwszych sekundach wiedziałam, że będzie to film… w deche! Seksowne nóżki z czerwonym lakierem na paznokciach leżące swobodnie na desce rozdzielczej samochodu wciągają nas w głębiny srebrnego ekranu.  Kilaka ujęć później seksowna, okrąglutka, czekoladowa pupka oprowadza nas po swoim mieszkaniu.

Tak jest przez cały film, 8 gorących sexy milk ass chicks nie pozwala by napięcie zeszło. Co mnie urzekło to to, że film jest bardzo smaczny i cały erotyzm jest tak gustownie podany. Nie ma nagich piersi, bohaterki nie zachowuje się specjalnie wyuzdanie, nie są ubrane w stroje striptizerek, ale kipi z nich seks. Nie przebierają jednak w słowach, klną nieprawdopodobnie… i dodaje im to uroku [nie wierzę, że to mówię].

Tarantino tak zbudował swój film, że nie pozwala ostygnąć emocjom. W tym dostrzegam jego mistrzostwo właśnie. Ponieważ pozornie przez pierwszą godzinie nic się nie dziej, laski paplają o babskich sprawach, głównie o seksie i o tym co robiły na sofie ubiegłej nocy, to budowanie takiego fizycznego podniecenia bez akcji jest tylko ciszą przed burzą. Potem film nabiera rozpędu i już się nie zatrzymuje. Nieoczekiwane zwroty akcji, dynamika, widowiskowe pościgi zmuszają widza żeby zapomniał o rzeczywistości. Ma się wrażenie, że wszystko rozgrywa się tu i teraz i nic poza tym nie istnieje.

Tarantino mistrzowsko zabawił się konwencją. Film jest kiczowaty, niedoskonały, kadry pourywane, poszarpane, czasami obraz nieostry. Nałożony efekt starego filmu daje niepowtarzalny klimat. No i muzyka… Niewyobrażalnie dobrze dobrana muzyka.

Całość to już klasyk!