Fajne przez poufne. W zaufaniu i ścisłej tajemnicy powiem,

że nie dla każdego. I całe szczęście. Drugorzędny bufonowaty analityk CIA Osbourne Cox (jak zwykle lekko nierzeczywisty John Malkovich) pod pozorem alkoholowych problemów zostaje zdegradowany ze swojego stanowiska. W związku z tym unosi się honorem

i postanawia odejść z Agencji, aby oddać się pisaniu memuarów, w których ujawni tajemnice państwowe. Jego żona Katie Cox (zimnosukowata Tilda Swinton) planuje rozwód romansując zarazem ze szczycącym się z nieużywania broni pracownikiem biura szeryfa Harry’m Pfarrer’em (paranoiczno-autoironiczny, rewelacyjny George Clooney). Tymczasem instruktorka fitness Linda Litzke (Frances McDormand) zamierza zrobić sobie cztery operacje plastyczne, których nie chce jej sfinansować ichniejszy NFZ. Gdy na skutek przypadkowego zbiegu okoliczności (to zamierzony pleonazm w obliczu tego, co się w filmie wyprawia) w ręce jej współpracownika Chad’a Feldheimer’a (Brad Pitt w roli gamonia roku) wpadają fragmenty wspomnień Ozzy’ego Cox’a, oboje postanawiają szantażować go aby zdobyć potrzebne pieniądze. A to dopiero nieśmiałe „wyjście z progu”.
W „Tajne przez poufne” (z niewiadomych przyczyn dystrybutor postanowił zmienić oryginalny tytuł „Spalić po przeczytaniu”) bracia Coen uszyli precyzyjnie zagmatwaną intrygę

z porozsypywanymi okruszkami tropów, po których uważny widz znajdzie drogę do domu. Diabeł, mimo że ubiera się u Prady, to jednak tkwi w szczegółach. Coen’owie wiedzą to doskonale i z wycelowaną w widza „strzelbą Czechowa” (aż miło poczekać kiedy się z niej posypie konfetti) kluczą przez gąszcz fabuły. Wszyscy się tu wiążą ze wszystkimi, choć nikt nie wiąże się z nikim. Wszystko jest wszystkim, a nic jest niczym. Pozostaje tylko pytanie- niczym co? Myślę, że niczym nieskrępowaną zabawą pełną autoironicznych odniesień. „Tajne przez poufne” to najlepsza komedia Coen’ów.