Tyle różnych jej postaci i imion, ale dla samej Miłości chyba nie ma wyrazów stricte bliskoznacznych, co chyba świadczy o fenomenie czegoś, czego choć tyle o tym świadczy i przemawia, mówi i stanowi, tak mało jesteśmy pewni. Niektórzy powiedzą, że przychodzi znienacka, inni, że to jak budowanie mostu, długotrwałe i trudne, jednak uwieńczone czymś niezwykle trwałym i wartościowym. I choć Miłość ma wiele postaci, chociażby Miłość matki do dziecka, dziadków do wnuków, artysty do sztuki, czy marynarza do morza, to ja chcę poruszyć tę najbardziej enigmatyczną, najbardziej intymną, najbardziej nieokiełznaną i nieogarniętą, tę najbardziej nadmuchiwaną. Miłość dwojga płci.
To nie będzie pouczenie, ani długie dywagowanie o tym, jak, co, gdzie i kiedy, ale moje osobiste wyobrażenie, które często boleśnie roztrzaskiwane jest o szklany ekran telewizora, o kolejny poradnik, jak kochać, o kolejny test ‘sprawdź, czy to prawdziwa miłość’. Wyobrażenie na dzisiejsze czasy być może naiwne, ale na całe szczęście nie tak plastikowe, jak kolejne ekscesy serialowych par, nie tak szmirowate, jak opisywana w tygodnikach dla nastolatków wakacyjna przygoda, czy tak egzaltowane, jak w wielkich hollywoodzkich miłosnych epopejach. Wyobrażenie, które ma nie być jurysdykcją, ale wyrażeniem zdania, będącego buntem, wobec nieustannego robienia sieczki z umysłu kolejnymi płytkimi i żałosnymi tworami o ‘miłości’, którymi faszerują nas twórcy takich wyznaczników wartości, jak „M jak Miłość”, „Magda M.” itp.
Umarły ideały uczuć szekspirowskich sztuk, romantycznych poezji, muzycznych natchnień. Głusi są już ludzie na ciepły dźwięk skrzypiec zakochanego grajka, który czule wydobywa ze swego instrumentu kolejne nuty romansu D-dur Beethovena, głusi są na nowe melodie kompozytora przy fortepianie, muskającego najdelikatniej wysokie dźwięki w minorowej gamie, jakby chciał z tego fortepianu wydobyć pozytywkową melodię o ukochanej, o której myśli nie może odpędzić. Wszak, czemuż miałby to robić?
Czy Miłość jest, gdy jest trudność, czy jest wtedy, gdy jest łatwo? Gdy nie ma przeszkód albo mamy je za nic? Muzyka i poezja wyrażają swe piękno w swej prostocie, więc czymże powinna się od nich różnić Miłość? Coraz bardziej komplikowana, zdaje się zatracać sens gdzie indziej. Miłość to nie prezenty i wyrzeczenia. Nie obietnice, nie przysięgi. Nie słowa, nie kartka na walentynki. To wtedy, gdy nagle niebo jest bardziej błękitne, trawa bardziej zielona, cisza nagle taka niezwykła. To czas, który pędzi wśród tysięcy rozmów, to pogodne szaleństwo, nieustanne rozmyślanie, ocean refleksji. Nie poalkoholowy swing z płcią przeciwną, nie filmowe pocałunki. To świat, w którym zapomniało się słowa ‘poświęcenie’, bo wszystko robimy z przekonaniem, że tego chcemy. Miłość to spacer, w którym nie umyka żaden szczegół, to bajeczna jesień, ciepła zima, radująca wiosna i szaleńcze lato. Miłość to odręcznie pisane listy, taniec bez muzyki, przechadzka w chmurach… Takie moje naiwne wyobrażenie. Ale wolę je, niż ten cały blichtr mass-mediów.