Kilka kolorowych, intensywnych i ciekawie zmontowanych obrazów nie

potrafiło zamydlić oczu. Owszem rozpalone Los Angeles nocą, do tego

wiecznie żywy Elvis na soundtracku robił zakusy na całkiem zgrabny

filmik. Pech, peszek, peszeczek. Ten film to gniot. Oglądając go

zastanawiałam się dla kogo - na Boga - robi się takie filmy?

Wyjść z oskarżycielskiego tonu nie sposób. Story

do bani. Osiem milionów ludzi ma zginąć na skutek wybuchu bomby

umieszczonej gdzieś w L.A. Misję wybawienia z opresji powierzono

niepokornej, twardej agentce FBI - Callie Ferris (w tej roli Julianne

Moore, na marginesie nie mogę przeżyć, że ta piękna i utalentowana

aktorka zgodziła się zagrać w tym gniocie). Zadanie nie możliwie do

wykonania, ale agentka specjalna nie waha się użyć niekonwencjonalnych

metod. Zamierza wciągnąć do akcji Franka Cadillaca – człowieka, który

odczytuje przyszłość dwie minuty na przód. W tej roli bohater typu

walterskotowskiego – Nicolas Cage. Kule się go nie imają, przewiduje

ciosy przeciwnika, nie daje się złapać, ani niczym zaskoczyć. Do tego

to taki poczciwy człowieczyna. Jedyne czego pragnie to miłość. I tu

uwaga, wkracza Jessica Biel, która przypomina raczej „Helę w opałach”

niż aktrise z krwi i kości.

I tak obok przejmującego thrillera mamy ckliwe love story,

w której banał bije po oczach niczym eksplozja meteoru z „Armageddona”.

No i są jeszcze rozbrajające dialogi. Akcja dzieje się w przydrożnym

motelu, w którym wylądowała nasza parka z przyczyn losowych, od nich

przecież niezależnych. „Rozpalę ogień w kominku” – mówi Cage. W pokoju

jest tylko jedno łóżko, „prześpię się w samochodzie”- ciągnie nasz

bohater. Takie teksty powodują jełczenie masła i prowokują kota do

wrzasku.

To tyle, nie mam siły na więcej. Bo się tylko denerwuje, a z filmu „Next” najbardziej podobał mi się tytuł.