Dotykam powierzchni wody - nieświadom potęgi żywiołu i własnych słabości.

Nie mogę zgadnąć ani odkryć w jego toni żadnej prawdy.

Pozostaje mi niebezpieczny eksperyment; skaczę w płynne szkło, zanurzam się cały.

Napełniam usta płynem o ziemistym smaku, wcale nieklarownym i nierześkim.

Moje trzewia wzdęte od toksycznych kłamstw konsumpcji spina wymiotny odruch.

Brakuje mi tchu, łykam kolejny haust; płynie on teraz strumieniem przez moje gardło.

Nie czuję jednak obrzydzenia, ale konieczność zespolenia się z tym zwykłym i naturalnym,

tak mi się zdaje, stanem rzeczy.

Co to za stan?

ZROZUMIENIE - tak to ono, przychodzi znienacka i nie jest wcale zdobione trelem;

nie jest nawet surowym gotykiem...

więc poruszam się dalej w jądrze skorupy mego ciała, a dalej ono wiedzione

jedynym sensownym przekazem, kopiuje każdą czynność.