W pewnej wietrznej i zimnej krainie Życie rosły dwa młode drzewka: mały Dąb i niewiele większa Lipa. Byli sobie jedynymi towarzyszami, gdyż wokół rosły jedynie Trawy i Chwasty, które nieskore były do rozmów ani też przyjaźni. Dąb był drzewem mocnym i wytrzymałym, doświadczonym przez deszcze i burze, lecz jego gruby pień osłabiony był przez wichry, a nawet kilka razy jego korę przerył piorun. Ślad po nim wyraźnie widoczny malował się na środku pnia. Lipa zaś była drzewem mizernej postury. Jednak mimo wąskiego pnia trzymała się dzielnie i poddawała ruchom wiatru, wyginając pień. Tylko jej elastyczność sprawiała, że dotąd nie skończyła swojego żywota łamiąc się z trzaskiem podczas kolejnej wichury. Tego dnia wiał szczególnie mocny wiatr, drzewa wyginały się na wszystkie strony pojękując i coraz niżej pochylając swe, z chwili na chwilę uboższe w liście, korony. Tymczasem wicher bezlitośnie hulał pośród pól krainy. Dąb czuł, że nie wytrzyma długo naporu wiatru. Dotąd zbyt dumny, by prosić o pomoc Lipę, powiedział: "Przyjaciółko, pozwól mi oprzeć się o Twój pień, sam nie dam rady już ustać." Lipa na to odpowiedziała: "Wybacz, ale sama ledwie stoję. Boję się, że wicher uszkodzi moje delikatne gałązki. Poza tym Twój ciężar mógłby skrzywić moją piękną sylwetkę. Jesteś mocny, wiatr nic Ci nie zrobi. Poradzisz sobie." Po tych słowach Lipy Dąb zasmucił się i to jeszcze bardziej go osłabiło. Od północy nadeszła kolejna fala wichru, Lipa zadygotała, natomiast Dąb jęknął żałośnie wydając tym samym ostatnie tchnienie. Kiedy wicher ustał, chmury rozstąpiły się, a słońce rzuciło promienie słońca na miejsce, gdzie dotąd stały Lipa i Dąb, w którym pozostał tylko złamany i zaczynający już próchnieć pień Dębu, a obok niego wciąż stała Lipa podziwiając swój nienagannie prosty pień i liście lśniące w promieniach słońca.