Jedną z nowości, która pojawiła się w ostatnich tygodniach w kinie jest film Małgorzaty Szumowskiej "33 sceny z życia". Warto wspomnieć, że produkcja otrzymała Specjalną Nagrodę Jury 61. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Locarno. Wprawdzie film nie cieszy się tak dużym zainteresowaniem jak amerykańskie produkcje

np. 007 Quantum of Solace . Tak naprawdę to, że polskie filmy nie przyciągają nas do kina, jest winą polskich reżyserów. Przez ostatnie 10 lat próbowali upodobnić na siłę swoje dzieła do amerykańskich produkcji. Warto zadać sobie pytanie dlaczego? Przecież Amerykanie mają swój własny styl i świat jaki przedstawiają w filmach. Na to nakłada się wiele czynników kulturowych i obyczajowych. Styl Polski ma zupełnie inne podłoże i nie należy "papugować go od innych krajów". Warto zauważyć, że francuskie kino wciąż utrzymuje swój dobry wysoki poziom, ponieważ jest w nim wiele francuskiego stylu, podobnie jest ze stylem czeskim. Możliwe, że to jest główna przyczyna niechęci do polskiej kinematografii (nie wliczamy tu produkcji historycznych), pokazywanie Polaków w bardzo amerykańskim świetle, coś absolutnie niezgodnego z naszą rzeczywistością.
Jednak film Szumowskiej wyróżnia się swoją oryginalnością i w pewnym stopniu pokazaniem życia w polskim świetle, ale i nie tylko. Pokazuje on naszą siłę,gdy wszystkie problemy spadną nam na głowę i to, jak znosimy śmierć kogoś bliskiego. Wszystko w tym filmie, podobnie jak w życiu, wydaje się idealne. Życie dobrze się układa, spędzamy czas z rodziną śmiejąc się przy grillu.Radość i szczęście aż bije od głównych bohaterów. Julia ( główna bohaterka) odnosi spore sukcesy zawodowe jako fotograf. Jest chwalona we wszystkich gazetach podobnie jak jej matka pisarka, ojciec uznany producent filmowy i mąż, muzyk. Wszystko jest idealne, zbyt idealnie. W pewnym momencie na bohaterów spadają najgorsze nieszczęścia raz za razem. Najpierw matka Julii dowiaduje się, że ma raka i pozostało jej bardzo mało czasu. Od tej pory chora kobieta musi być pod stałą  opieką bliskich, co jak podkreśla reżyserka filmu jest rzeczą bardzo trudną i uciążliwą dla pozostałych bohaterów.

Świadomość, że umierającej kobiety może zabraknąć doprowadza resztę domowników do depresji i rozpaczy. Wprawdzie starają się ukryć swój smutek przed chorą, ale z biegiem czasu staje się to coraz trudniejsze. Na domiar złego Julii mąż wyjechał za granicę co tylko pogarsza jej stan psychiczny, ponieważ nie ma się komu wypłakać ani wyżalić. Staje się ona głównym opiekunem rodziny, starając się trzymać na duchu zrozpaczonego ojca i siostrę mającą spory żal do matki związany z wydarzeniami z przeszłości. Gdy mąż Julii, Piotr, wraca z trasy, nie są oni już tą samą kochającą się parą w oczach bohaterki. Stają się sobie coraz bardziej obcy. Po śmierci matki najbardziej cierpi ojciec Julii, Jurek. Nie radzi sobie  z rozpaczą, samotnością i smutkiem, popada w alkoholizm. A Piotr znowu jedzie za granicę. Julia znajduje przyjaciela, a zarazem kochanka w swoim współpracowniku- Adrianie. To on pomaga jej zająć się zrozpaczonym ojcem. Kiedy Piotr wraca do kraju, stara się jak może zaopiekować swoją żoną. Gdy wszystko powoli zaczyna się układać, nagle niespodziewanie umiera ojciec Julii. Wszyscy bohaterowie są bezradni i nie dają rady walczyć ze swoim cierpieniem. Można powiedzieć, że całkowicie się poddali w tej walce. Symbolem tego jest zorganizowana stypa, która przypomina imprezę sylwestrową. Bohaterom jest już wszystko jedno, nie mają już siły na organizowanie i postępowanie według jakichkolwiek reguł.