Ówczesne Polki nie mają wprawdzie podstaw, by uważać się za nieatrakcyjne, ale to im nie przeszkadza- krytykują w sobie wszystko i jeszcze więcej. Gdyby ktoś przeprowadził ankietę wśród przypadkowych kobiet zamieszkałych w naszym kraju (choć myślę, że nie tylko), moglibyśmy dowiedzieć się, że każda Polka ma zbyt grube nogi, za duży nos, jest troszkę za niska, ewentualnie ma pospolite włosy. A co z powszechnie znaną opinią, jak najbardziej pochlebną, że Polski uznawane są za jedne z najpiękniejszych kobiet?
     Zadbana kobieta jest piękna. Bez względu na figurę, kolor oczu, wzrost, karnację, włosy... Powinnyśmy uwierzyć, że wady, które potencjalnie dominują w naszym wyglądzie nad zaletami, dostrzegane są najczęściej tylko przez nas samych. To, co dla nas jest niedoskonałe, w oczach innej kobiety może stać się przedmiotem zazdrości, a w oczach mężczyzn czymś pociągającym, pięknym, wyjątkowym.
     O ile bardziej byłybyśmy szczęśliwe, gdybyśmy spróbowały spojrzeć na wady przez inny pryzmat. Pomyśleć o nich, ale w kategorii zalet. Warto zastanowić się, czy pewnych niedoskonałości nie możemy ukryć, przez wyeksponowanie atutów? A może właśnie wada stanie się naszym największym atutem?
     Jeżeli uwierzymy w siebie zmieni się także sposób, w jaki będą postrzegać nas inni. Oczarujemy innych niezwykłą aurą, pewnym chodem, podniesioną głową i wyglądem kobiety świadomej siebie, swojego ciała. Nie patrzmy na innych, lecz w pierwszej kolejności na siebie. Dostrzegajmy zalety. Jesteśmy piękne.