Mija 10. rocznica tragicznego wypadku samochodowego, w którym zginęła księżna Diana. Powstało wiele filmów mniej lub bardziej opartych na wydarzeniach i na spekulacjach. Wrażenie robią ostatnie minuty życia Diany oraz osób jej towarzyszących, które to chwile zostały nagrane przez hotelowy system monitorujący. Nawet istnieje pogląd, że ofiary zostały uśmiercone przez zamachowców.

W czerwcu 2003 zginęło sześć osób w wypadku niemieckiego autokaru, który uderzył w prawą ścianę tunelu na północy Włoch. Ludzie ginęli podczas stumetrowego "szorowania" pojazdu po ścianie wzdłuż tunelu. Tego samego dnia, w podobnych okolicznościach rozbił się autobus turecki - wpadł prostopadle na prawą czołową ścianę tunelu (zatem nie szorował), przeto wypadek był groźniejszy, ponieważ pojazd nie miał wcale drogi hamowania.

W jaki sposób można było zmniejszyć prawdopodobieństwo śmierci podróżujących osób? Przed wjazdem do tunelu powinna stać na prawym poboczu jezdni solidna stalowa płoza (odbojnica), która byłaby lekko zbieżna ku jezdni, zaś przy wlocie do tunelu byłaby zamontowana na prawej ścianie przekopu i położona na długości kilkunastu metrów. Wiele takich podziemnych przejazdów ma nasyp ziemny lub betonowy ukształtowany zbieżnie i wówczas wystarczyłoby zamontować jedynie wlotową krótką odbojnicę na pograniczu wjazdu w czeluść tunelu.

 

Samochód z księżną Dianą jednak nie rozbił się na prawej ścianie tunelu. Otóż po prawdopodobnym zahaczeniu o inny pojazd, stracił przyczepność i zjechał na lewą stronę. I tu dochodzimy do niewyobrazalnej indolencji projektantów tunelu - pomiędzy dwoma jezdniami nie ma ściany, lecz są kolumny stropu tunelu. I te podpory są śmiertelnymi pułapkami (jak drzewa zbyt blisko stojące przy polskich drogach, co powoduje śmierć kilkuset rodaków rocznie). Z winy kierowcy (ale nie tylko) auto wpada na taki słup i są małe szanse na przeżycie w wyniku najczęściej czołowego zderzenia z przeszkodą, która jest praktycznie nieodkształcalna.

W tani i prosty sposób można było zapobiec śmierci Diany oraz innych osób przeprawiających się tunelami. Wystarczyłoby również po lewej stronie jezdni zamontować opisane wcześniej odbojnice. I to bezpośrednio na istniejących już kolumnach. Gdybyśmy komputerowo przeanalizowali wypadek sprzed 10 lat, to auto nie wpadłoby na filar gwałtownie tracąc prędkość (co jest śmiertelnym wydarzeniem dla delikatnych ludzkich powłok, narzadów i kości), ale pojazd pod łagodnym kątem wpadłby nie na kolumnę, ale na płozę, od której odbiłby się i ewentualnie jeszcze uderzyłby w prawą odbojnicę. Z pewnością osoby znajdujace się w aucie (mimo niezapięcia pasów) miałyby znacznie większe szanse przeżycia mimo poniesionych ran, które byłyby oczywiście mniej groźne (łagodniejsze uderzenie auta w wyprofilowaną odbojnicę o konstrukcji mocno tłumiącej energię zderzenia).