Współczesność dotyka wiele chorób. Począwszy od tych natury biologicznej, fizycznej, psychicznej, umysłowej. A kończąc na tych związanych z uczestnictwem w danej cywilizacji, kulturze. Jednak niewielu z nas jest świadomych, że największą z nich jest niedojrzałość. Określana często przez psychologów jako syndrom Piotrusia Pana i krótkich spodni. Będąca nie tylko skutkiem wychowania, ale i wpływu kultury masowej, mediów, reklamy, rynku, postępu i techniki. O tym jak ważny jest to problem a jednocześnie wyzwanie, które przed nami stoi możemy się przekonać sięgając po książkę włoskiego filozofa Francesco M. Cataluccio „Niedojrzałość. Choroba naszych czasów.” Autor ten pisze o zjawisku niedojrzałości w sposób mądry, przenikliwy, niezwykle obrazowy i optymistyczny. Co sprawia, że warto sięgnąć po tą właśnie pozycję i bez uprzedzeń ją przeczytać. Zdaniem Cataluccio w każdym z nas toczy się wewnętrzna walka pomiędzy stroną dojrzałą i niedojrzałą. I to od nas zależy, która strona odniesie zwycięstwo. „Dojrzała strona według niego to ta, która potrafi zaakceptować- bo to jest oznaka dojrzałości”. Dodaje on, że dojrzały człowiek zgadza się na rzeczywistość w której żyje. Nie ucieka przed nią. Ale stara się ją zaakceptować i w ten sposób nadaje jej większy sens i sprawia, że jego życie staje się lepsze i wartościowsze. Zdaniem Cataluccio „Dojrzały człowiek ma marzenia i twardo stąpa po ziemi, zdając sobie sprawę ze swoich słabych i mocnych stron. Jest także świadomy, że to wszystko, co go otacza nie trwa wiecznie i dlatego to szanuje”. Jego szacunek zaczyna się począwszy od domu rodzinnego, kultury osobistej, relacji interpersonalnych, życiu towarzyskim, a kończąc na życiu zawodowym. Dzięki temu można mu zaufać i zawierzyć własne życie. Ponieważ taki człowiek jest troskliwy, serdeczny, wyrozumiały i odpowiedzialny. Przez co staje się bardziej szczęśliwy, radosny. Podobnie, jak i ludzie, którzy się z nim stykają. Według autora „Niedojrzałość dotyka głównie mężczyzn, zwłaszcza tych, którzy pomimo że są dorośli nie chcą dorosnąć.” Większość z nich jest niedojrzała. Nawet jeśli z pozoru wydają się oni dorośli i dojrzali. To nic bardziej mylnego. Bowiem każdy z nich nosi maskę, pod którą ukrywa prawdziwą osobowość i charakter. W ten sposób osoby, które się z nimi wiążą czują się rozczarowane i oszukane. Ponieważ nie takiego partnera i towarzysza chciały od życia. To kobiety zdaniem Cataluccio są często ofiarami takich właśnie mężczyzn. Dzieje się tak, gdy zamiast zaufać własnej intuicji i zdrowemu rozsądkowi, powierzają swoje życie chwilowym namiętnościom i porywom serca. W wyniku czego często wiążą się z przypadkowymi i nieodpowiednimi dla siebie mężczyznami. Przez co komplikują sobie swoje życie. Jednak według niego to one, a nie mężczyźni są bardziej odpowiedzialnymi osobami w życiu dorosłym. Ponieważ już od najmłodszych lat są uczone jak pomagać innym, wykonywać obowiązki domowe. Przez co są bardziej empatyczne, troskliwsze i dojrzalsze. „Kobiety zdaniem Cataluccio żyją bardziej świadomie, twardo stąpają po ziemi, są ciekawsze świata i odpowiedzialne”. Są świadome własnych błędów, potrafią się do nich przyznać , wyciągać z nich wnioski i je naprawiać. Dzieje się tak ponieważ prowadzą one ze sobą ciągły wewnętrzny dialog. Takie postawy i zachowania są niezwykle istotne w życiu codziennym. Wówczas bowiem często wielu z nas nie potrafi się przyznać do własnych błędów i obwinia za własne klęski i niepowodzenia innych. Przez co stają się oni zimni, obojętni i nieprawdziwi. Nie są sobą. Ponieważ pozwalają, by rządziły nimi samolubne ego. A nie świadome i autentyczne ja. Pomimo krytyki niedojrzałości mężczyzn Francesco M. Cataluccio optymistycznie patrzy w przyszłość i wierzy, że wielu z nas może stać się dojrzałymi ludźmi. Jednak żeby tak się stało, każdy z nas musi najpełniej przeżyć własne dzieciństwo i być prawdziwie kochanym. „Dzieci pozbawione dzieciństwa zdaniem autora pozostaną Piotrusiami Panami przez całe dorosłe życie”. Podobnie, jak ci z nas, którzy nie doświadczą od innych miłości. Rozumianej jako szacunek, troska, akceptacja, zrozumienie, serdeczność. Okazanych nie tylko od rodziców, ale przyjaciół i partnerów. Miłość, która nie tylko kocha, ale takiej, która wymaga, uczy, rozwija. Problem niedojrzałości poruszony przez autora książki „Niedojrzałość. Choroba naszych czasów” jest niezwykle ważny i ciągle żywy we współczesnym społeczeństwie. Ponieważ cały czas możemy obserwować rosnące zjawisko niedojrzałości wśród nie tylko najmłodszych, ale i starszych pokoleń, wśród których wciąż przybywa wiecznych nastolatków, ludzi słabych, nieodpowiedzialnych. Wychowanych w duchu konsumpcjonizmu, postępu napędzanego przez rynek, technikę, media i pop kulturę. Co wykorzystują spece od tychże mediów. Dlatego też warto sięgnąć po tą lekturę i przeczytać ją z refleksją. Źródło: Francesco M. Cataluccio - "Niedojrzałość. Choroba naszych czasów", rp.pl, Gazeta Wyborcza.