Wkład Elvisa w rozwój muzyki rozrywkowej jest nie przeceniony. Jego bogaty, głęboki głos wpada w ucho i zostaje tam na długo, repetując niezapomniane kawałki jak chociaż ten z „The Impossible Dream”. Ujrzeć króla w akcji to też niezapomniane doznania, jego pokraczno gibki taniec sprawia, że nogi same rwą się do tańca. Jeśli chodzi o życie prywatnie Presleya, to już inna bajka a raczej dramat, bo to czego nie przyjmują do wiadomości jego fani, (że król skonał w swojej łazience z przedawkowania narkotyków) ma też swoje drugie dno w jego życiu. Król umarł, bo żył iluzją numerów, nie chciał przyjąć do wiadomości, że jest uzależniony i walczyć z nałogiem ale zaczytywał się w „Księdze Numerów Cheiros’a”. Uważał on, że cyfry wprowadzą w jego życie ład, porządek i uwolnią od cierpień. Jak wiadomo bezskuteczna to była terapia.

Innego kalibru Królem jest Jezus, którego nie sposób porównać z jakimkolwiek innym królem, ponieważ on jako człowiek doskonały „usunął grzech przez ofiarę z samego siebie” (Hebrajczyków 9:26). O nim to mówią wszystkie natchnione pisma, że jest Królem Królów, Księciem Pokoju, Arcykapłanem i Słowem, Mesjaszem i Zbawicielem. To ten Król oddał życie za króla rock’n’rolla i za wszystkich innych niezależnie kim byli czy są, otworzył przed nami drzwi, które do tej pory były zamknięte na sześć spustów; pewność na lepsze życie.
Coś ich jednak łączy; mianowicie powiedzenie „Umarł król, niech żyje król!”, przypisywanie Elvisowi, pasuje też do Chrystusa, z tym, że w jego wypadku ‘król’, trzeba by napisać z dużej litery.