Telewizor stał się dzisiaj początkiem wszystkiego i końcem zarazem. Tu jest i rozrywka (na słabym często poziomie), i trochę wiadomości z kraju i ze świata, jakiś film i teleturniej, no i oczywiście seriale. Wszystko na wyciagnięcie ręki, a raczej pilota- nieodłącznego atrybutu szanującego się "oglądacza" telewizji. I jakie to proste, naciskamy guzik i mamy świat kolorowy, pełen pięknych pań i panów, wszystko takie inne i ładne w porównaniu do naszej szarej i wyblakłej rzeczywistości. A więc za każdym razem, gdy wracamy z pracy, pstryk...już jesteśmy w innej rzeczywistości. Mamy zmartwienie albo nudzi się nam, pstryk...i gotowe. nie istniejemy my, a isnieje telewizyjny świat. Siedzimy jak zaczarowani, włączając nasz telewizor, sami siebie wyłączamy z życia. A czasu, który spędzimy na oglądaniu "czegoś" ,nikt nam nie odda. On mija bezpowrotnie. Czy na prawdę warto tracić  czas, swój cenny i największy skarb, na bezmyślnym patrzeniu w ekran? Czy nie lepiej odkryć w sobie jakiś talent albo zainteresowanie czymś i poświęcić się temu? Wóczas uczestniczymy w realnym świecie, sami kształtujemy rzeczywistość i swój los. Seriale to tylko erzac, nic nie da nam takiego szczęścia jak prawdziwe, bo dziejące się tu i teraz z nami w roli głównej, życie (absurdalnnie jeden z seriali usiłuje wmówić, że jest "samym życiem"). Wyrzućmy telewizor ze swojego życia, nie oglądajmy go. Po co? Żyjmy tu i teraz, zasługujemy na to by czuć się jedynymi w swoim rodzaju i przeżywać dany nam czas jak niepowtarzalna i jedyna na całym świecie osoba. Niech każdy sam dla siebie tworzy barwny i niespotykany świat, kreuje go i uczestniczy w nim.