Nie twierdze, że moje dzieciństwo było przez to nieciekawe, ale ile wtedy bym oddała za dom z ogródkiem. Zawsze zazdrościłam moim koleżankom i kolegom, którzy mieszkali w domu i mogli mnóstwo czasu spędzić na podwórku. Ja z bratem głównie bawiliśmy się przed blokiem, a do wyboru mieliśmy piaskownice i starą huśtawkę, pod którą zawsze ustawiała się kolejka ochotników.

Na mieszkanie w bloku chyba narzeka każdy. My również mieliśmy wiele powodów do tego by narzekać, bo nasi sąsiedzi mieli różne pomysły na utrudnianie nam życia. Sąsiadka z dołu tzn. pietra niżej kilka razy zwracała nam uwagę, a to za to że za głośno chodzimy i musimy kupić sobie inne ciapy, a to za to że za głośno słuchamy radia, czy telewizji innym razem po postu za głośno rozmawialiśmy. Zdarzyło się również, że doradziła moim rodzicom, aby bardziej zabezpieczyć miejsce koło rur, bo jej się przedostaje przez te szczeliny kurz. Sąsiedzi z boku, a zwłaszcza pan domu, który lubił sobie wypić lubił nie wiem czy przypadkowo czy specjalnie dzwonić do nas domofonem i budzić wszystkich o drugiej czy trzeciej w nocy.
Teraz obecnie z mężem także mieszkam w bloku i sąsiedzi są również bardzo życzliwi. Musieliśmy już odkupić sąsiadowi z dołu monitor, bo jak twierdził mu go zalaliśmy wodą. Nad nami mieszkają dzieci, które uwielbiają grać w piłkę.

Takie są właśnie uroki mieszkania w bloku, które może poznać tylko ten który w nim zamieszka. Oczywiście są też tego pozytywne strony. Wyjazd w zimę na dwutygodniowe ferie i powrót do cieplutkiego mieszkanka. Domu jednak nic nie jest w stanie zastąpić ,ogród, podwórko i mini plac zabaw są w stanie zapewnić wszystko. Moim marzeniem pozostanie dom, choćby dla tego podwórka i psa , którego mieć nigdy nie miałam.