Jeszcze jakiś czas temu gdy zdarzał mi się gorszy dzień czułem się winny. Jak śmiem swym parszywym smutkiem zatruwać życie porządnym(szczęśliwym) obywatelom? Bałem się,że kogoś zarażę. Bałem się,że mnie złapią i wyląduje w ośrodku zamkniętym.

Należy być uśmiechniętym i zadowolonym oraz robić wszystko by ten stan utrzymać. To jedyna recepta na sukces w życiu.

Smutek trzeba jak najszybciej zwalczyć. Najlepiej farmakologicznie.

Tylko,że ja wymiotuje przyklejonymi uśmiechami. A moje skromne doświadczenie wskazuje,iż osobniki wiecznie szczęśliwe są najgłupsze.

Sprawia mi ogromną satysfakcję, że mogę czasem ponarzekać czy nawet pocierpieć. Naukowcy jakiś czas temu odkryli,że poziom szczęścia u ludzi jest uwarunkowany genetycznie i czy to po śmierci najbliższej osoby czy po wygraniu miliona w lotto powraca do stanu początkowego. Mi na przykład jest wiecznie niedobrze. Ale jestem szczęśliwy w tym nieszczęściu. Gdybym uważał Ziemię za Raj to nie kiwnął bym palcem by zrobić cokolwiek. Nie studiował bym, nie kłócił się z rodzicami a już na pewno nie pomyślałbym o napisaniu jakiegoś felietonu,bo i po co? Smutek może być piękniejszy od szczęścia i przyjmować różne formy np. tęsknoty za ukochaną, troski o ojczyznę.

Ale żeby nie wpaść w patos teraz słów kilka o moim literackim idolu. Kłapouchy czyli osioł-mędrzec. Tak,tak kochani i proszę bez głupich uśmiechów. Gdyby ludzie miast karmić szare komórki propagandą pozytywnego myślenia i udawać,że wszystko jest OK wzięli czasem z Niego przykład to na pewno uniknęliby wielu katastrof.

W ogóle to protestuję przeciwko niedocenianiu Kłapouszka i ślepej czci dla głupiutkiego Puchatka. Ludzie wolą niewinną głupotę od mądrego pesymizmu. Polemizowałbym z resztą czy był mój idol pesymistą. Raczej realistą. Ale to nieważne, on jest tylko wymyślony a ja apeluje do was-prawdziwych-nie dajcie zepchnąć się na margines dlatego,że nie potraficie sprostać wymaganiom kultury szczęścia.
Ten się śmieje kto się śmieje ostatni.