Sporo krytyki spłynęło na Argentyńczyka, Raula Lozano, który prowadzi biało-czerwonych po ostatnich Mistrzostwach Europy, gdzie Polska zajęła piąte miejsce ( co w przypadku piłkarzy pozostaje nadal w sferze marzeń ). Na Igrzyskach w Atenach również mieliśmy włączyć się w walkę o medale, co zapowiedziano po zdobytych wcześniej tytułach ME i MŚ przez juniorów. Z mistrzów z 1997 roku w reprezentacji występuje zaledwie trzech: Sebastian Świderski, Paweł Zagumny i Piotr Gruszka. O tym że Polska wejdzie na stałe to światowej siatkówki mówiono od lat ale dopiero w meczu z Rosjanami udała się dokonać przełomu i wreszcie po latach wygrać ważny mecz z utytułowanym zespołem. 

Apetyt na sukces jest wielki i utrzymuje się od co najmniej 3 lat. Zdobyte tytuły przez juniorów zapowiadały lepsze czasy dla naszej reprezentacji, natomiast seniorzy od 2001 roku weszli do elit światowej siatkówki. Wtedy to będąc gospodarzami turnieju finałowego, mieliśmy udział zapewniony bez konieczności rozgrywania kwalifikacji. W finałowej ósemce uplasowaliśmy się na przedostatniej pozycji. Ale doświadczenie zdobyte w trakcie prestiżowej imprezy zaowocowały rok później, gdzie w kwalifikacjach trzykrotnie pokonaliśmy "canarinhos" ( 3-0 na wyjeździe! ) i z drugiego miejsca awansowaliśmy do finału. Wtedy zajęliśmy piątek miejsce, które przez następne lata było zaporą nie do przejścia. Dopiero pod wodzą Raula Lozano udało się w LŚ zająć 4 miejsce, gdzie było widać jakiś przebłysk w naszej drużynie. Nic więc dziwnego, że w Polsce oczekiwano z wielkim zniecierpliwieniem sukcesu. Do elit należymy bez wątpienia ale na drodze do upragnionego medalu ciągle coś staje na drodze. Zwykle były to reprezentacje Rosji, Serbii ( a kiedyś Jugosławii), Włoch i Brazylii. Zwłaszcza Serbowie zapadli nam w pamięci, kiedy rok temu na ich terenie w meczu półfinałowym przy stanie 2-0 w setach i 22-17 w trzecim, oddaliśmy mecz bez walki. Szok był niesamowity, gdy zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki. Dlatego teraz, mimo 7 wygranych z rzędu i znakomitej formy, obawy kibiców znad Wisły były jak najbardziej uzasadnione. A Rosjanie okazywali swoją wyższość na każdym kroku, kpili z biało-czerwonego teamu. Ta psychologiczna wojna wystarczyła im na ugranie dwóch setów. Potem odezwała się tak zwana złość sportowa i Polacy niczym czołg przedzierali się przez rosyjski blok. Kpiny Sbornej uaktywniły w nas złość a zarazem obudziły drzemiący potencjał, i w ostatniej chwili pokonaliśmy rywali. Zawodnicy pokazali szybką i nowoczesną siatkówkę, z którą nie poradzili sobie również Serbowie. Ci, którzy jeszcze w połowie tego roku trzykrotnie nas pokonali w Lidze Światowej. Guma i Świder urządzili sobie 75 minutowy spacerek, podobnie jak wcześniej z Tunezją czy Kanadą. W kraju i nie tylko zaczęły się spekulacje na temat szans wygrania mistrzostw.