Pojawienie się na świecie dziecka to prawdziwa rewolucja w życiu jego rodziców. Okazuje się bowiem, że czas dotychczas tylko nasz, przestaje być tak naprawdę naszym i staje się przez pierwszych kilka lat głównie czasem naszego dziecka. Moja sytuacja rodzinna była dodatkowo utrudniona tym, że córcia od samego początku chorowała, z hospitalizowaniem włącznie. W wieku około roku stwierdzono u niej atopowe zapalenie skóry. Związane z atopią problemy i utrudnienia zrozumie ten jedynie, kto się z tym zetknął bezpośrednio. Nieprzespane noce wśród płaczu dziecka i ciągłego drapania skóry do krwi, zamknięcie w domu, szczególnie wiosną i latem, spowodowane alergią na pyłki, dochodzące do tego przewlekłe i nawracające problemy laryngologiczne... Tak wyglądały moje początki... Kiedy jednak biegnę myślami wstecz nie pamiętam tego wysiłku, tej ciężkiej pracy związanej z pielęgnacją chorej córki. Pamiętam jedynie moją niepewność, obawy związane ze zdrowiem małej. Tylko to stanowiło zapamiętaną uciążliwość - do tego stopnia, że w pewnych okresach cierpiałam na bezsenność związaną z przeżywanym stresem.

I żeby było jasne - matka Polka to nie ja, o nie! W mojej ocenie nie jestem i nigdy nie byłam typem stworzonym do totalnego poddania się macierzyństwu, tak bez reszty. To, co robię dla swojego dziecka, nie jest żadnym poświęceniem, tak samo jak nie jest działaniem wynikającym jedynie z poczucia obowiązku... Czym wobec tego jest? Ano, moim zdaniem, taka właśnie jest miłość do dziecka. Jest to uczucie bezwarunkowe, nie oczekujące wdzięczności, zapłaty, poklasku. Dopada najczęściej niezależnie od woli i kontroli zainteresowanej mamy...

Kiedy jestem z moim dzieckiem, jest mi po prostu dobrze. Tak naturalnie, bez cienia presji, że coś innego trzeba, że dokądś muszę biec, że coś jest ważniejsze od tego bycia razem. To jest po prostu najważniejsze. Tu i teraz. Nigdy wcześniej nie zaznałam takiego uczucia. Takiego pogodzenia.

Oczywiście - człowiek do pełni szczęścia potrzebuje wielu rzeczy, ale radość płynąca z bycia z córcią jest jedną z najmilszych niespodzianek, jakie przyniosło mi życie.

Myślę, że odkąd zostałam mamą stałam się dojrzalsza, więcej też we mnie empatii wobec reszty świata. Rozumiem już, co znaczy trud rodzicielski. Podziwiam matki i ojców samotnie wychowujących dzieci lub wychowujących kilkoro pociech. Wiem dziś, jakim wyzwaniem jest rodzicielstwo. Jestem pełna współczucia dla ludzi borykających się z chorobą dziecka.