W dniach od 13 do 19 marca br. w berlińskim Muzeum Żydowskim prezentowana jest wystawa „Tödliche Medizin". Eksponaty prezentowane były już wcześniej na wystawie US Memorial Museum w Waszyngtonie D.C. („Deadly Medicine“), które skrytykowane zostało przez niemiecką organizację lekarzy i historyków, „Arbeitskreis NS-Euthanasie“ za wcześniejszą ekspozycję, poświęconą eugenice, w której zupełnie pominięto temat morderstw, dokonanych na pacjentach psychiatrii w latach 1945-49. Psychiatra i psychoterapeuta Heinz Faulstich w swojej pracy badawczej „Hungersterben in der Psychiatrie 1914-1949“ (śmierć głodowa w psychiatrii...) udowodnił, iż ci sami lekarze, którzy pod przykrywką nauki mordowali w czasie wojny, doprowadzili pomiędzy 1945 i 1949 rokiem do zagłodzenia ponad 20 tys. ludzi, odizolowanych w psychiatrykach.
Wystawa „Tödliche Medizin“ była już prezentowana m.in. w Dreźnie, gdzie również nie mówiono o kontynuacji nieludzkich doświadczeń medycznych, prowadzonych na ludziach, więzionych w psychiatrii po roku 1945, co i tam spotkało się z żywym protestem ruchu antypsychiatrycznego. W Berlinie nadal jednak nie poruszono tego tematu.
Hagai Avail, członek-założyciel International Association Against Pychiatric, krytykuje ciągłe pomijanie tych wydarzeń historycznych, a członkowie tej międzynarodowej organizacji pikietowali otwarcie wystawy, rozdając koszulki z nadrukowanym żądaniem: „Die ganze Wahrheit“ (całej prawdy) oraz specjalnie przygotowany na tę okazję numer pisma „Zwang“ (przymus), chcąc w ten sposób zwrócić uwagę na kontynuację działań wcześniejszych psychiatrów hitllerowskich już po zakończeniu wojny.
Rzecznik prasowy Muzeum Żydowskiego, pani Melanie von Plocki, w odpowiedzi na te zarzuty wyjaśniała, że „wystawa ‚Tödliche Medizin‘ koncentruje swoją uwagę tylko na przestępstwach medycyny Niemiec nazistowskich i jej poprzedników w Republice Waimarskiej“, a na konferencji, którą zapowiedziała na 23 i 24 kwietnia br. dyskutowany ma być wpływ zbrodni medycyny nazistowskich Niemiec na dzisiejszą biomedycynę i etykę.
Reakcją na protesty IAAPA było też uzupełnienie berlińskiej wystawy biografią niejakiego Martina Badera z Giengen/Brenz, poszerzoną o jego listy i wpisy do pamiętnika, co jedynie w niewielkim stopniu informuje zwiedzających wystawę o kontynuacji zabójstw, popełnianych na pacjentach psychiatrii w Berlinie i Brandenburgii w okresie 1945-1949.