Nieważne, że taka nie jestem. Społeczeństwo wie swoje. A oni przecież zawsze mają rację, czyż nie?
Czasem odnoszę wrażenie, że cały świat składa się z gigantycznych szufladek, do których wpycha się siłą wszystkich napotkanych na swej drodze ludzi. Przykre, ale jak na razie nie wydarzyło się nic, co pozwoliłoby mi chociaż mieć nadzieję, że moje odczucie jest błędne. Tak po prostu, wszystkim nam się lepiej żyje z ludźmi, których możemy gdzieś zakwalifikować, bez zaglądania głębiej, nieprawdaż?
Dzisiaj przede wszystkim liczy się opakowanie. Kupujemy różne rzeczy, bo są wymyślnie zapakowane, sięgamy po książki z ładnymi okładkami, lubimy ludzi, którzy wyglądają tak, jak nam się podoba. Nie myślimy już o tym, że niektórzy mogą kryć się za wyglądem, w najmniejszym stopniu nie licującym z jego charakterem. Oni lubią być szufladkowani, bo dzięki temu mogą choć przez chwilę stać się kimś innym. Ale niewielu jest takich ludzi, większość chce być sobą i nie musieć się z tego tłumaczyć światu. Dlaczego im na to nie pozwalamy? Jesteśmy aż do tego stopnia pedantyczni, że wszystko chcemy mieć poukładane i zdefiniowane? Mówię „my”, bo prawda jest taka, że już pierwszą myślą po spotkaniu kogoś nowego umieszczamy go w jakiejś szufladce. Bywa, że przy bliższym poznaniu go z niej wyjmujemy. Ale niestety, najczęściej nie ma bliższego poznania, bo szufladka do niego nie zachęcała. Na przyklejonej do niej etykietce nikt nie napisze, że chodzę w trampkach i arafatkach, bo lubię, że maluję paznokcie na czarno, bo podoba mi się ten kolor oraz że mam tyle lat, ile mam i nic tego nie zmieni, a wiek wcale nie jest synonimem buntu. Czasem nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak wiele na braku takiej naklejki tracimy.
Zaczęła się wiosna, proponuję więc wyjść na spacer i popatrzeć na mijających nas ludzi bez oceniania ich. Na pewno okaże się to trudne, ale za to będziemy mieli pewność, że nie straciliśmy niczego szufladkując innych. Rezultaty bywają zaskakujące, wierzcie mi.