Naczelni, można powiedzieć, prezenterzy tej stacji, w osobach Krzysztofa Ibisza i Kasi Cichopek, przedstawili dziesiątkę najlepszych polskich wykonawców, wyłonioną na podstawie liczby ich sprzedanych płyt. Nie spodziewałam się, że na sopockiej scenie zobaczę taki misz – masz stylów. Prawdziwe zderzenie kultur: wysokiej i niskiej.


Koncert otworzył Krzysztof Krawczyk, plasując się na ostatnim, ale jakże zasłużonym, miejscu. Wykonał dwa utwory, resztę zostawiając sobie na koncert z okazji 45-lecia działalności muzycznej. Dziewiąte miejsce zajął Rafał Blechacz, którego niestety nie mogliśmy usłyszeć. Błyskotliwa prowadząca, Kasia, oznajmiła radośnie, że Rafała nie ma, bo „realizuje plan dwuletni”. Co to dokładnie znaczy, wie chyba tylko ona.


 


Na otarcie łez z powodu nieobecności „młodego Chopina” nie miałam czasu, gdyż do wejścia na scenę już przygotowywał się zdobywca miejsca ósmego w rankingu – Kombii. Po dwóch piosenkach, zespół, pozdrowił swoich fanów, dziękując za okazane wsparcie. Szkoda tylko, że frontman formacji skrył swoje oczy za okularami. Bardzo chciałam ujrzeć błysk tego dziękczynienia w oku. Widać muzykiem można się stać. Kulturalnym muzykiem trzeba się urodzić.
Pierwsze dwa występy sprawiły, że niemal zapadłam w letarg. Obudził mnie dopiero Smolik, który za sprzedaż płyty Trzy, znalazł się na miejscu siódmym. Razem z nim na scenie pojawili się Kasia Kurzawska (śpiewająca Close your eyes) i Victor Davies. Z przyjemnością zasłuchałam się w Jego U missing, jako że to jedna z dwóch moich ulubionych piosenek na tym krążku.
Po świetnym (jak zwykle) występie Smolika, który zapowiedział prezenterom, że za dwadzieścia lat jego płyty będą równie klasyczne i eleganckie jak dzisiaj, przyszedł czas na zmianę. Nie tylko wokalisty, ale i scenerii. Oto bowiem na scenę wniesiono fortepian w futerkowej obudowie koloru różowego. Zasiadła za nim równie różowa, choć nie futerkowa Dorota Rabczewska, popularnie zwana Dodą. Najpierw wspólnie z nią przeżyliśmy zbiorowe Katharsis, by później mogła uraczyć nas piosenką o wdzięcznym tytule Nie daj się! Ja również postanowiłam nie dać się i nie wyłączać odbiornika, mimo nagłej ochoty na ciszę.

Niestety, po zejściu Dody ze sceny i wyniesieniu jej różowego, futerkowego fortepianu, nastał czas na występ zdobywczyni miejsca piątego – Edyty Górniak. Ta po wykonaniu pierwszego utworu, zaczęła się publicznie zastanawiać czy coś nie wystaje spod jej krótkiej sukienki. Następnie, po brawurowym (pamiętajmy, że brawura nie zawsze popłaca) zaśpiewaniu To nie ja - piosenki, która zapewniła jej drugie miejsce na konkursie Eurowizji w 1994 roku, zaczęła na wizji namawiać swojego męża do postarania się o drugie dziecko. Lubię Edytkę, ale jak ona coś czasami powie, to naprawdę ręce opadają...