Pokolenie dziadków to ludzie, którzy już praktycznie wszystko co mieli

do osiągnięcia na tym świecie – osiągnęli lub przynajmniej próbowali.

Ich żywot dobiega końca i nie mają oni motywacji do zmieniania tego

świata – tak jak jest, jest dobrze. Oni „dociągną” – wytrzymają. Nic

więcej im nie trzeba. „Kiedyś było gorzej i też ludzie żyli.”

Pokolenie

rodziców – ludzie, którzy osiągnęli zadowalającą ich część tego, co

chcieli osiągnąć i co jest im potrzebne do zadowalającej egzystencji.

Czasem są zdolni do pewnych zmian, jeśli nie są one zbyt duże i

prognozują stosunkowo szybkie profity dla nich samych lub ich dzieci.

Rzadziej są skłonni do rewolucji i poważnych zmian, bo „życie ich

nauczyło”, że nie opłaca się walczyć. W państwach lepiej rozwiniętych,

o lepszym ogólnym poziomie życia może to być mniej rozwinięte.

Młodzież.

W państwach nowoczesnych, rozwiniętych lub rozwijających się jest to

grupa posiadająca najsilniejszą motywację do działania. Są pośród nich

rewolucjonićsi skłonni do przewrócenia istniejącego porządku do góry

nogami byle tylko dopasować ten świat do własnej wizji. Ci są głodni

sukcesu, co pcha ich do działania, które z kolei prowadzi do ewolucji i

rozwoju calych społeczeństw.

A jak jest u nas – w Polsce? W

Polsce, każdy młody człowiek wie co się wydarzyło w 1410, bo

pokonaliśmy Niemców, oraz w 1973 – remis z Anglikami w piłkę kopaną.

Żyjemy paradami równości lub normalności czy innymi manifestacjami,

opowieściami dziadka z czasów wojny, dzięki którym nasza nienawiść do

Niemców jest skutecznie aczkolwiek bezcelowo podtrzymywana oraz całą

masą „wojenek historycznych” ze szczególnym uwzględnieniem „bitew

teczkowych”. I tak zamiast patrzeć przed siebie lub przy najmniej pod

nogi, a zerkać za siebie – patrzymy za się, a z rzadka tylko zerkamy

przed siebie. Efektem czego nie zawsze widzimy, gdzie idziemy. Więc nie

dziwmy się, że czasem się wypierdolimy na skórce od banana.