Kosowscy Albańczycy już od dłuższego czasu dawali do zrozumienia, że nie interesuje ich nic poza niepodległością. Kolejne spotkania Albańczyków i Serbów pod auspicjami Trójki (USA, Rosja, UE) z góry były skazane na przegraną, ponieważ stanowiska obu stron tj. niepodległość (Albańczycy) i utrzymanie Kosowa w granicach swego państwa (Serbowie) były nie do pogodzenia. Przy czym Albańczycy mieli zdecydowane poparcie USA a także większości krajów UE, a Serbia mogła liczyć na poparcie Rosji.
Niedawne wybory prezydenckie w Serbii pokazały, że nie ma dziś w Serbii nikogo, kto akceptowałby odłączenie się prowincji od reszty kraju. Cóż z tego, że umiarkowany Boris Tadić pokonał radykała Tomislava Nikolica. Ani Tadić, ani żaden inny serbski polityk, który chce cokolwiek zdziałać w swym państwie nigdy nie poprze niepodległości Kosowa.
Po jednostronnej deklaracji niepodległości Kosowa, ministrowie spraw zagranicznych UE, ustalili treść wspólnej deklaracji, w której to stwierdza się, że państwa UE przyjęły do wiadomości ową deklarację. Jednakże kwestia uznania lub nie niepodległości Kosowa pozostawiona została gestii państw członkowskich UE.
Niektóre kraje, takie jak Wielka Brytania, Włochy, Francja i Niemcy już uznały władze niepodległego Kosowa. Inne takie jak Hiszpania, Rumunia, Słowacja czy Bułgaria nie uczyniły tego mając na uwadze, swoją własną sytuację i obecność w każdym z tych państw dużych mniejszości narodowych. Cypr zapowiedział, że nigdy nie uzna Kosowa. Trudno się dziwić, bo chyba tylko na to czekają Turcy cypryjscy, którzy de facto żyją w odrębnym państwie (uznawanym tylko przez Turcję). Jak na razie mimo zapowiedzi ministra Sikorskiego Polska nie uznała jeszcze niepodległego Kosowa. Premier Donald Tusk wstrzymał się z decyzją po rozmowie (20.02) z prezydentem Lechem Kaczyńskim.
Wydaję się, że decyzja o wstrzymaniu się z uznaniem deklaracji niepodległości jest słuszna. Chociaż państwa UE a także Stany Zjednoczone wielokrotnie powtarzały, że casus Kosowa nie jest precedensem i na jego podstawie nie zostaną podjęte żadne inne decyzje o zmianach terytorialnych to jednak trudno uwierzyć, by niektóre pseudo-państwa, czy też mniejszości od dłuższego czasu walczące od własne państwo, nie wykorzystały Kosowa dla swych celów.
Chodzi tu nie tylko o wspomnianych już Turków na Cyprze, czy Basków i Katalończyków w Hiszpanii, lecz przede wszystkim o separatystyczne republiki na Zakaukaziu tj. Naddniestrze (będące formalnie częścią Mołdawii) lub Abchazję i Osetię Południową, (które są częścią Gruzji). Rosja, która jest jednym z najbardziej zagorzałych przeciwników niepodległości Kosowa, paradoksalnie może na niej zyskać najwięcej.