Nie zabija się posłańca przynoszącego złe wiadomości. Złe wiadomości powoli same zabijają posłańca. Ranny w Iraku amerykański żołnierz Will Montgomery (niepokojący Ben Foster) powoli wraca do zdrowia w macierzystej jednostce. Will jest wycofanym samotnikiem, a jedyna bliska mu osoba, jego była dziewczyna Kelly (Jena Malone) właśnie zamierza wyjść za mąż. W czasie rekonwalescencji dowódca Will’a przydziela go do nowego zadania. Wraz z doświadczonym sierżantem Tony’m Stone’m (Woody Harrelson) ma dołączyć do ekipy zawiadamiającej rodziny poległych żołnierzy o ich bohaterskiej śmierci. Bez względu na to, jakie naprawdę okoliczności miały miejsce. Zasady posłańców są proste: podają suche fakty, zachowują dystans, nie angażują się emocjonalnie i nie wchodzą w kontakt fizyczny z rodzinami poległych. Wbrew pozorom to niełatwe zadanie, w obliczu tragedii ludzie reagują bardzo różnie, zdarzają się nawet przypadki przemocy (epizodyczna rola zawsze mile widzianego na ekranie Steve’a Buscemi’ego).
Szeregowym Montgomery’m pod mundurem chłodnego służbisty targają jednak emocje i gdy po kilku regulaminowych wizytach trafia na wdowę Olivię Pitterson (Samantha Morton), która zamiast histerycznie obwiniać posłańców o śmierć męża, w mieszaninie uczuć współczuje im niewdzięcznego zadania. Will zapomina o wytycznych i wbrew nim podejmuje próbę zbliżenia się do Olivii. Tylko czy takie uczucie ma szansę? Zwłaszcza w tym tragicznym dla niej i jej dziecka momencie.
Reżyser Oren Moverman w swym debiucie filmowym (nagrodzonym Srebrnym Niedźwiedziem na Festiwalu w Berlinie) w ascetycznej formie opowiada historię posłańców złych wieści, którzy poprzez tragedię innych lepiej są w stanie zrozumieć własną. Nawet pijacka eskapada głównych bohaterów, w trakcie której urządzają desant na weselne przyjęcie Kelly, kończy się szansą odkupienia i wybaczenia. Tylko czy jest nadzieja na miłość bez lęku o drugą osobę w świecie wojskowych, gdzie żołnierze winni są swego życia i śmierci tylko jednej wybrance- Armii?