Konstytucja mówi, że naród jest suwerenem władzy w państwie: „Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio” (art. 4 ust. 2). Jest to jeden z podstawowych elementów państwa prawa. Można nawet powiedzieć, że jest to kluczowy element demokracji. Jeśli naród nie jest suwerenem, nie ma demokracji.Wielu uważa, że system demokracji w Polsce nie działa najlepiej. Ciągłe kłótnie między partiami, koalicjantami, a nawet te wewnątrzpartyjne, różne machlojki, intrygi, w które są zamieszani posłowie, powodują, że większość ustaw jest albo wyrzucana do kosza, albo ich proces legislacyjny ciągnie się przez długie lata. Można by rzec - nic nie jest doskonałe; lepszego ustroju od demokracji jeszcze nikt dotąd nie wymyślił, wiec niech będzie jak jest, nie da się tego zmienić. Bo przecież na rządy jednej partii w Polsce nie ma co liczyć, a gdyby się to nawet zdarzyło, mogłoby to prowadzić do rządów autorytarnych i spowodować kolejny reżim polityczny godzący w suwerenność narodu. Jest jednak kilka możliwości, które spowodowałyby polepszenie sytuacji na polskiej scenie politycznej. Jedną z nich jest likwidacja partii politycznych lub zmienienie zasad ich działania. Bo czym jest partia polityczna jeśli nie instytucją, która z mandatu wolnego posła poprzez dyscyplinę partyjną czyni mandat imperatywny? Czym jest dyscyplina partyjna jeśli nie pozbawieniem posła wolności głosu, którą gwarantuje mu konstytucja? Poseł zamiast być reprezentantem całego narodu, przez partię staje się przedstawicielem ogólnego kierunku myśli politycznej, często sprzecznej z jego własną. Za odejście od dyscypliny partyjnej może zostać wydalony z partii, czyli - w obecnym systemie - przestać istnieć na scenie politycznej. A jest to jawnym łamaniem konstytucji, gdyż tylko partie pozwalają politykowi funkcjonować, uczestniczyć w sprawowaniu władzy, którą obdarzyli posła obywatele. Jeśli się chce być w partii, trzeba głosować tak, jak każe partia. A więc to nie system demokratyczny jest zły, zły jest system partyjny. Inaczej przedstawiałaby się sytuacja, gdyby posłowie wybierani byli personalnie. System wyborczy w Polsce powoduje, że głosuje się na partie, a nie na ludzi, to na partie zbiera się podpisy, a więc udział obywatela w wyborach jest zależny od partii. Czy system nie sprawowałby się lepiej, gdyby wyborcy głosowali w okręgach wyborczych na kandydata, który najlepiej do nich przemawia, prezentuje się, myśli podobnie itd.? Każda z wybranych 500 osób do sejmu byłaby niezależna. Można by wówczas tworzyć koła poselskie z prawem inicjatywy ustawodawczej, zaś projekt ustawy musiałby być przeczytany przez wszystkich posłów (dziś jest tak, że posłowie projektów z reguły nie czytają, a głosują tak, jak zaleca partia). Pewnie, może poseł nie chce czytać projektów, bo jest ich sporo, ale wtedy może nie oddawać głosu, albo głosuje jak większość w sejmie, bazując na sprawozdaniu komisji tworzącej konkretny projekt ustawy. Posła wreszcie utożsamiać będziemy z sejmem, a nie z partią. Jeśli sejm będzie działał słabo, to poseł nie zostanie wybrany na następną kadencję, bo będziemy go rozliczać za działalność sejmu: ile ustaw wydano, o jakim skutku gospodarczym, społecznym, prawnym czy politycznym. Poseł będzie reprezentował cały naród. Wiąże się z tym też mniejsze ryzyko ingerowania bogatych grup nacisku na ustawodawstwo sejmowe. W obecnym systemie wystarczy przekupić liderów partii, którzy niezauważalnie przepuszczą „lewy” projekt przez sejm, bo większość posłów go nie sprawdzi, a już na pewno nie sprawdzi w czyim jest interesie. Nikt nie sprawdzi też poczynań rządu, bo przecież największa partia w sejmie to rząd. W systemie klasycznego parlamentaryzmu taka sytuacja nie może mieć miejsca, gdyż przekupić trzeba połowę posłów. Kluczowe pytanie: jak wybrać premiera i rząd? Zasada jest prosta: premierem jest prezydent i to on powołuje rząd. Można by zarzucić temu twierdzeniu, że to kalka systemu prezydenckiego USA, ale nie do końca tak jest (zresztą jakby nie było USA jest teraz największym i najmocniejszym państwem świata, może właśnie przez to, że jego parlament, rząd i administracja są produktywne i sprawne, co osiągnął dzięki pełnemu rozdzieleniu władzy ustawodawczej od wykonawczej). Konstytucja w art. 10 ust. 1 mówi: „Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej”. A czym jest obecny system jeśli nie dwupodziałem władzy? Władze ustawodawczą i wykonawczą sprawują ci sami ludzie – zwycięska partia. Wiec jak te władze mają się wzajemnie kontrolować? Czy obecny system, choć teoretycznie zgodny z art. 11 konstytucji, jest demokratyczny? Czy nie spowodowaliśmy, że konstytucja przez art. 10 i 11 przeczy sama sobie?W klasycznym parlamentaryzmie prezydent i jego rząd odpowiadają przed parlamentem. A parlament dzięki inicjatywie ustawodawczej rady ministrów musi podejmować współpracę z rządem. Byłoby mniej spięć między rządem a sejmem, gdyby nie istniały frakcje, jakimi są partie i gdyby nie istniała dyscyplina partyjna. Ministrowie zaś nie mogliby pochodzić z sejmu, gdyż są to dwie władze (dlaczego więc je mieszamy?). Władza ustawodawcza to władza ustawodawcza i niech ja sprawuje sejm i senat. Władza wykonawcza zaś to prezydent i rząd, niech oni więc ją sprawują. Ministrów powoływałby prezydent – byliby to specjaliści w danych dziedzinach (zależnie od resortów). Powodowałoby to tworzenie skutecznych, dobrze opracowanych projektów ustaw, które mogłyby być potem przegłosowywane albo odrzucane przez parlament. Sejm nie martwiłby się o to, ile straci, a ile zyska [poparcia wyborców] na konkretnym głosowaniu. Wszystkich oceniano by po pracy; nie przypisywano by tych dzieł konkretnej partii, ale całemu sejmowi. To samo tyczy się rządu który byłby utożsamiany z prezydentem i tak kontrolowany przez obywateli – słaba praca rządu to brak kolejnej elekcji.Reasumując: sejm byłby odpowiedzialny za wszystkie ustawy, a rada ministrów za ich wykonanie. Nie jest to utopia. Ministrowie musieliby być zaakceptowani przez parlament, który składałby się z posłów i senatorów niezależnych, co nie prowadziłoby do kłótni między partiami, układów, spotkań przed uchwalaniem ustaw itp. Zakończyłoby to częsty paraliż sejmowy. Każdy poseł głosowałby według własnego przekonania. Spowodowałoby to o wiele większą frekwencję ustaw, które weszłyby w życie, oraz ich wysoką jakość prawną i społeczną.Taki system, czyli podział władzy miedzy parlament (wolnych, niezależnych, niezmanipulowanych przez partie posłów), rząd złożony ze specjalistów i prezydenta, przyczyniłby się do usprawnienia demokratycznego systemu rządów w Polsce. Byłoby więcej ustaw, szybciej i sprawniej byłyby wykonywane. Miejmy parlament jako zgromadzenie narodu rozważające jeden tylko interes – interes narodu, a nie wielu polityków interesów lokalnych (E. Burke).A więc... zmieńmy system!!!