Wszyscy, a może większość ludzi, mówi dziś o „seksaferze” w Samoobronie. Moi sąsiedzi, którzy polityką raczej się nie interesują, już wiedzą, kim jest Aneta K, kim p. Łyżwiński, kim tajemnicza sekretarka Maga itd. Wszyscy prześcigają się (a raczej prześcigali) w domysłach typu „Jest ojcem czy nie jest”? Wszyscy mieli też gotową receptę na to, co powinien w tej sytuacji zrobić premier, choć każdy trochę inną. Nawet firmy buchmacherskie oferowały możliwość postawienia pieniędzy „za” lub „przeciw” ojcostwu posła Samoobrony.

W tej wielkiej ogólnonarodowej dyskusji zabrakło głosów (może były, ale osobiście ich nie słyszałem), które poruszyłyby temat dziecka, czy też nawet dzieci. Nikt nie zastanawiał się, jak musi teraz czuć się mała trzyletnia dziewczynka, która jest ciągana od prokuratury do badań DNA i od kamery do kamery. Cóż z tego, że jej twarz pozostaje zakryta. Nie zmienia to faktu, że dziecko to cierpi, a jeśli nie, to będzie narażone na cierpienia w przyszłości. Największą winowajczynią, w mej skromnej opinii, choć nie jedyną, jest tutaj p. Aneta Krawczyk. Matka dziecka chyba zapomniała, co to znaczy być matką. Postawiła swe dobro prywatne wysoko ponad dobrem dziecka. Nie mówię tu o tym, że oskarżyła posła Łyżwińskiego o molestowanie (choć tu też nasuwają się różne pytania), ale o tym, że nagle i to na wizji stwierdziła, że jest on ojcem jej dziecka. Owszem, to też mogła zrobić, ale nie było potrzeby informowania o tym całej Polski. Przez to wciągnęła w całą tą aferę nie tylko swoją najmłodszą córkę, ale także pozostałą dwójkę dzieci. Dzieci te, jak mniemam, z racji tego że są starsze to albo chodzą do szkoły, czy też przedszkola, albo niedługo będą do nich chodziły. Jak mają się czuć teraz takie dzieci w szkole, gdy nagle wszyscy wiedzą, kim są? Jak mają reagować na dwuznaczne spojrzenia czy wypowiedzi rówieśników? Jak w takiej sytuacji zachowają się nauczyciele, czy rodzice innych dzieci? Jakich upokorzeń i nieprzyjemności może doznać cała trójka nie tylko w szkole, ale także na ulicy, w sklepie, czy na wakacjach? P. Aneta K. zafundowała nie tylko sobie, ale także swoim dzieciom „niechlubną popularność”. Popularność ta, z tego, co dziś widać, chyba jeszcze wzrośnie, bo kto wie, ilu jeszcze posłów czy też radnych będzie wzywanych na testy DNA? Ilu jeszcze świadków zezna, że wie, kto jest ojcem dziecka, że widziało, czy słyszało to i owo? Jak długo dziecko będzie ciągane po sądach, prokuraturach? Czy w przyszłości dziecko to nie będzie narażone na wścibskie pytania dziennikarzy, na kamery? Czy życie wszystkich trojga dzieci nie ulegnie diametralnej zmianie na niekorzyść? Jedynym ratunkiem wydaje się być możliwość wybuchnięcia kolejnej afery w polskiej polityce i może wtedy podobnie jak słynne „taśmy prawdy,” „seksafera” przejdzie w słuszną bądź też niesłuszną niepamięć.