Należy wyjść od tego, iż sztuka towarzyszyła człowiekowi od zawsze; w naszej naturze leży zamiłowanie do piękna. Chcemy otaczać się pięknymi przedmiotami, tworzyć piękno, jak i wyglądać pięknie. Człowiek funkcjonuje w społeczeństwie, bez którego, sztuka przestałaby istnieć, jest ona, bowiem specyficznym sposobem komunikowania się, do którego konieczny jest nadawca (artysta), jak również odbiorca (widz). Sztuka stanowi obszar, na którym możliwy jest rozwój różnego rodzaju kontaktów społecznych (publiczność w teatrze, uczestnicy wernisażu, wierni przed świętym obrazem, środowisko artystów). Sztuka pełni, więc wiele funkcji społecznych, takich jak; informacyjna, wychowawcza, terapeutyczna, polityczna, ekonomiczna. Dzieło sztuki bywa wynikiem danego stanu rzeczywistości, zjawiska polityczne i społeczne stają się inspiracją dla artystów (np. holokaust). Przez obecność tematyki tego typu, oglądając i analizując dzieła minionych epok, jesteśmy w stanie rozpoznać pogląd twórcy, jak również podać okres, w którym praca powstała. Socjologowie badając społeczności plemienne udowodnili, iż wspólnoty, które nie potrafią ukształtować własnych obyczajów i kultury – łatwiej upadają, odznaczając się znacznie mniejszą trwałością społeczną niż te, które posiadają bogatą kulturę. Przykładem na to, iż sztuka jest zjawiskiem społeczno – kulturowym jest także literatura, utwory pisane są w danym języku, a przecież język to produkt społeczny, więc każde napisane słowo jest uwarunkowane tym, co poeta widział, przeżył, słyszał i czego doświadczył.