Byłem, widziałem, przeżyłem. Nie mniej jednak zdziwiło mnie gdy zauważyłem dosyć wysokie noty filmu przewijające się na stronach internetowych. Przyznam szczerze, że wychodząc z kina targały mną mieszane uczucia. Z jednej strony autorom udało się w końcu wyjaśnić w przystępny sposób to, co „skrywano” przed nami w kolejnych odsłonach X-menów. Kim jest, skąd pochodzi Rosomak, w jaki sposób otrzymał swój adamantanowy szkielet, dlaczego cierpiał na zanik pamięci. A jednak…

   Gdzieś wśród efektów specjalnych uciekło to „coś” co sprawiało, że komiksami zaczytywałem się swego czasu z wypiekami na twarzy. Wydaje się, że autorzy postawili na wartką akcję i sklecenie ze sobą wątków, które tłumaczyłyby nam fakty znane z filmowych X-menów oraz przygotowywały grunt do kolejnych odsłon Genezy.

   Zdaję sobie sprawę, że od hollywoodzkiego kina akcji ciężko wymagać głębokiej fabuły. Że filmy tworzone są by dotrzeć do szerszej masy i co tu dużo ukrywać, zarobić pieniądze. Dlatego z nawyku niejako ostrożnie podchodzę do ekranizacji komiksów. Do Wolverina też podszedłem jak do jeża, a teraz czuję się jakbym wokół tego jeża chodził, nie mogąc się zdecydować - pogłaskać czy zwiewać.

  Dlatego mam ogromny dylemat z podsumowaniem tego filmu. Z jednej strony oglądało się go całkiem przyjemnie, z drugiej wrażenie pośpiechu w tworzeniu scenariusza odbiera mi nieco zabawy.

Ale decyzję trzeba podjąć.

W skali szczerości od jednego do dziesięciu – dosyć stabilne sześć.

W oczach miłośnika komiksów – czołgające się cztery.

Dla szarego konsumenta celuloidowej taśmy – no OK, niech będzie w okolicach ósemki.