Filmy, muzyka, nagrody. Są filmy wielkie tak jak i wielkie nazwiska ich autorów. Są filmy piękne, wzruszające, bawiące do łez… Są też gnioty leżące na najniższych półkach wypożyczalni z naklejką „Film klasy Z”.

   Są piękne nuty i piękne słowa. I nie mówię tu wyłącznie o Bachu czy Chopinie tylko o nam współczesnych. Moricone, Vangelis, czy przedstawiciele muzyki rozrywkowej. Są oczywiście także i szmiry wyglądające jak niewielkie owoce cytrusowe.

    Dlaczego to piszę – bo nie lubię dorabiania ideologii do rzeczy jej nie wymagających. Czy oglądamy rozdanie Oscarów, Grammy lub MTV wciąż pojawiają się dziwne przemówienia. To, co zwraca moją uwagę to słowa, które padają do mikrofonów gdy szczęśliwiec trzyma już swój kawałek złomu w rękach. Nienawidzę słyszeć wtedy: Chciałbym by dzięki temu filmowi świat stał się lepszy – gościu dostajesz Oscara za montaż dźwięku, film był gniotem o parze zakochanych kaktusów ale ty wykonałeś swoją robotę świetnie i tyle.

Jeszcze trochę a zdobywcy Pulitzera cieszyć się będą, że ich artykuł przyczynia się do zatrzymania efektu cieplarnianego. To samo tyczy się nagród muzycznych: Chciałbym podziękować matce i bogu za to, że doceniona została moja piosenka „Je**ć wszystkich na stojaka, madafaka, madafaka”. No tak, biorąc pod uwagę tytuł zapewne mama pomagała pisać tekst a natchnienie przyszło z nieba.

Przepraszam czy jest na sali snajper?

    Ci wszyscy ludzie to firmament, gwiazdy. Gwiazdorstwo ma swoje zalety, można niby więcej. Lecz błagam bez przesady, przecież niektóre z tych scenek rodzajowych wbijają w fotel swoją głupotą. Nie jestem osobą wierzącą ale razi mnie w oczy nagminne wycieranie sobie ust bogiem. Dziękowanie dzieciom za wsparcie na planie zdjęciowym filmu, który po wyciszeniu przekleństw startować mógłby w kategorii „Nieme kino”.

    Wiecie co, ten świat oszalał, chyba jedyne nagrody jakich przyznanie nie wzbudza moich emocji to Maliny, skądinąd budzące emocje w obdarowanych. Tyle że negatywne.