Stety lub niestety, nie. Jako nastolatek, wiem jak różne są gusta muzyczne wśród moich rówieśników. Wiadomo, że ogrom kieruje się modą i słucha Linkin Parku, Feela czy innej Furtado. Są też tacy, którzy chcąc na siłę zrobić z siebie wyalienowanych anarchistów, będą chodzić po mieście w bluzach z logiem Metallicy i słuchawkami, z których z 15 metrów słychać growlującego wokalistę. Często mijają ich ubrane w obcisły róż dziewczęta, zapatrzone w plakaty Dody i Toma z Tokio Hotel. Zdarzy się też, że miną niewyróżniającą się niczym osóbkę w jeansach i jakiejś starej, niemodnej już bluzie. I każdy, kto zna tę osobę bliżej, wie jak kocha spędzać czas zasłuchana w rockowe kawałki mało znanych, polskich wokalistów. Z każdym dniem, coraz mocniej odczuwa się jak wiele osób jest uprzedzonych do innych. Jak bardzo wierzą stereotypom. Ale czy to ma jakikolwiek sens? Smutną prawdą jest, iż osoby najbardziej obnoszące się ze słuchaniem niosącej przekaz muzyki, najczęściej chcą po prostu wyjść na fajne czy oryginalne. Na siłę i sztucznie. Zdarza mi się iść korytarzem szkolnym, wsłuchując się w śpiew jakichś odmalowanych na kolorowo pierwszo gimnazjalistek, śpiewających namiętnie kolejne wersy 'Łydki' happysadu. Nie znają ich innej piosenki, ale uważają się za fanki zespołu. 'Wydrylujesz śliną mnie, otoczysz sprężystą łydką'. Tekst od razu kojarzy się z erotyką. Mi z kolei zdarza się zasłuchać w 'Od kiedy ropą' tego samego zespołu. Jest to utwór, który mogę polecić każdemu. I który razem ze swoim tekstem, niesie naprawdę mocne przesłanie. Jest też chłopak, piłkarz, fanatyk sieciowych RPGów. W każdej wolnej chwili obnosi się z tym, jak to kocha black metal. A dzwonkiem jego telefonu jest 'Crazy Loop'. Chodzi do tej samej klasy z długowłosym kolegą, od 8 lat grającym na gitarze w szkole muzycznej. Też słuchającym black metalu. Ciekawe dlaczego ten drugi nie obnosi się z tym, a mimo to od razu kojarzy się go z tą muzyką?
Paradoks? Stereotyp? Może plotka? Jestem harcerzem. Na zbiórkach często siadamy w kręgu, jedna czy dwie osoby grają na gitarze. Utwory są wszelakie. Mojej drużynie bardzo przypadł do gustu 'Aleksander' Myslovitz. A połowa mojej drużyny to piątoklasiści. Zapytani, o czym jest ten utwór potrafią odpowiedzieć, że o nieszczęśliwej miłości, o facecie który nie był w stanie zapewnić szczęścia dziewczynie i czuje się winny za jej rozczarowanie. Nawet, jeżeli to interpretacja dosłowna, to jednak. To samo pytanie zadałem chłopakowi z pierwszej liceum, później też jego dziewczynie. Oboje odpowiedzi 'o miłości' i zakończyli tą jakże treściwą wypowiedź pustym śmiechem. Moja mama podeszła kiedyś do mnie, słysząc lecący z głośników 'Krzyk' Kaczmarskiego w wykonaniu Habakuka. Uśmiechnęła się tylko. Minutę później poprosiła, żebym nagrał jej ten utwór na telefon. Przy okazji zaproponowałem 'Autajdera' Dżemu. Skusiła się. Nie mam dobrych kontaktów z matką, ale łączy nas muzyka. Oboje doszukujemy się w niej treści, nie przemawiają do nas komercyjne kawałki. Może wynika to z genów? Nie wiem. Ale jedno wiem jednak na pewno. Powodów, do słuchania muzyki jest ogrom. Moda, znajomi, chęć bycia oryginalnym, próba odnalezienia w niej odbicia siebie i wiele innych. Ale czy każdy powód jest tak samo wartościowy? Czy osoby słuchające pełnych głębokich myśli tekstów Grabarza z Pidżamy Porno zdają sobie sprawę z tego, że to nie tylko muzyka, ale także przekaz? Coraz częściej okazuje się, że nie. Co smuci tych, którzy potrafią odnaleźć jakąś myśl przewodnią. Bardzo ciekawi mnie także, dlaczego w radiu lecą częściej kawałki w stylu 'I wanna lick your ice-cream', a usłyszenie starego, dobrego głosu Edyty Bartosiewicz graniczy z cudem? Przyznam, że nie podoba mi się to. Bo ogrom talentów, które mogłyby osiągnąć ogromny sukces chociażby dzięki przekazowi jaki niosą najzwyczajniej się marnuje, w cieniu wpadających w lewe ucho i wypadających prawym 'hitów'. Niestety, media mogą mieć na człowieka naprawdę zgubny wpływ.