Miłość jest cudowna. Wiedzą o tym ci, którzy kochają i kochali kiedyś. W końcu każdy z nas chce być kochanym i pragnie kochać. Bowiem dzięki miłości możemy przeżyć radosne i niezapomniane chwile. Możemy poczuć się naprawdę szczęśliwi i radośni. Czy to nie wspaniałe? Przecież po to żyjemy. Dlatego nie powinieneś się bać miłości i tego, co ona ze sobą niesie. Przecież jest ona czymś niezwykłym, cudownym i pięknym. O tym możemy się dowiedzieć w chwili, gdy kogoś naprawdę kochamy. Zamknięcie się na miłość prowadzi do nieszczęścia, samotności, bólu. Wystarczy spojrzeć tylko na osoby niekochane. One naprawdę cierpią i wołają o pomoc. Nikt z nas nie chciałby się tak czuć, jak oni. Nie ma nic gorszego w życiu niż nie kochać i nie być kochanym. W końcu być człowiekiem oznacza przede wszystkim kochać. Kochać nie tylko siebie ale i drugiego człowieka. Powinniśmy o tym stale pamiętać.
Nie ma innej, lepszej i wartościowszej drogi dla nas niż kochać. Kochać całym sercem, duszą i ciałem - całym sobą. Zatem, jeśli chcemy być kochani przez innych, najpierw sami musimy obdarzać innych miłością. Kochać ich bezinteresownie i otwarcie. Co oznacza, że powinniśmy być szczerzy wobec tej osoby, którą kochamy i autentyczni. Jeśli nie jesteśmy autentyczni i nie możemy być sobą - to po diabła nam taka relacja... Powinniśmy być także serdeczni i mili, nieegoistyczni i prawdziwie kochający. Czyli tacy, którzy pragną dla drugiej osoby tego, co najlepsze; tego, by była ona przy nas szczęśliwa i radosna. W końcu miłość zawsze oznacza troskę, zainteresowanie i akceptację, które są okazywane drugiemu człowiekowi.
Kochać - to nie myśleć o sobie, ale o człowieku, którego kochamy - tym, by był on z nami szczęśliwy. Często o tym zapominamy bądź o tym nie wiemy. Widzimy w miłości tylko siebie, własne przyjemności i korzyści, nie patrząc na pragnienia i potrzeby drugiej osoby. Czy zatem może tu być mowa o prawdziwej miłości? Nie sądzę... By kogoś kochać - nasze myśli, uczucia i działania winny być skierowane na drugiego człowieka. Na tego, którego kochamy. Wówczas będziemy mogli się rozwinąć i dostrzec szczęście, którym zostaliśmy obdarowani przez los. To taki paradoks miłości, że dając innym szczęście - sami jesteśmy szczęśliwi. Warto o tym pamiętać. Czasem odnoszę wrażenie, że nie wszyscy o tym wiedzą.