Nad moją ojczyzną kilka łez uronię.


Wiecznie spocząć pragnę na ojczyzny łonie.


Widzieć pragnę dzieci uśmiechnięte lica


i usłyszeć, że wolna jest wreszcie stolica.


Łopot flag polskich chcę słyszeć nad sobą,


teraz, gdym już w grobie spoczął jedną nogą.


Wojna nie jest skończona, wojna się zaczyna.


Wie o tym biegnąca ulicą dziewczyna,


pod płaszczem pistolety dwa małe chowając


i przed motocyklem Niemców uciekając.


A ta broń przeznaczona jest dla Polaków,


a tę broń będzie dzierżyć zapewne dwóch Lachów.


I ta broń da zwycięstwo, chociaż małej wagi.


Ona da nam nadzieję na zdobycie przewagi!


Polka upadła, lecz Polska się broni.


Ksiądz zajęty modlitwą łzę za nią uroni.


Za nią, za walczących dla dobra ojczyzny,


za tych wszystkich którym nie straszne są blizny.


Dwóch młodzieńców na próżno dziewczę chce obronić,


kula pierś jej przeszyła, nic nie mogą zrobić.


Zginęła dziewczyna na ojczyzny łonie.


...


Minie kilka dni i dołączę do niej.


(2004)