Są ludzie, którzy mocno stąpają po ziemi.

    Są też tacy, którzy zawsze kroczą kilka centymetrów ponad.

    Bujają w obłokach, stąpają po chmurach.
Ci pierwsi, patrząc przez autobusową szybę, swój widnokrąg zawsze zaniżają do

drogi. Szybko umykają im nierozpoznane twarze, a rosnąca na poboczu roślinność,

 zlewa się w zielono-brunatną maź.
    Drudzy natomiast, kierują wzrok wysoko ku górze.

    Powoli i ospale zerkają w dół na zamknięte twierdze człowieka.

    Zachłannie wnikają w ich wnętrze przez drzwi balkonowe.

    Przenikają je na wskroś, chłonąc. Za nic mają ograniczenia i przeszkody,

    gdyż wiedzą że nad otoczonym fosą zamkiem też przecież jest niebo.

   

Ci z dołu nauczyli się liczyć na słupkach, ustawionych przy obwodnicy.
Tych drugich chwyta wzruszenie na widok góry śmieci, która z oddali przypomina

znajomy kształt wulkanu tropikalnej wyspy.
    Chwała tym od asfaltu, którzy podczas swej podróży zatrzymali wzrok na

    złamanej gałęzi, martwo łechtającej ziemię.

   

    Tym, którzy mimowolnie spojrzeli ku górze, by ujrzeć że tuż pod niebem,

    w koronie drzewa, wciąż ospale toczy się życie.