A jednak moim zdaniem ma to sens. Tym bardziej że ów zasygnalizowany na początku, agresywnie propagowany egalitaryzm jest fikcyjny.
Równość przedstawiana jest powszechnie jako stan pożądany, najlepszy z możliwych, jedynie słuszny i sprawiedliwy. Konstytucje i statuty państw czy wszelakich organizacji niemalże muszą mieć to słowo wpisane obowiązkowo i we wszelkich możliwych odmianach. Co w tym widzę złego? Ano choćby to, że każdy pojmuje tę równość inaczej i już to zaczęło mi być podejrzane. Jak można poważnie wzywać do równości, skoro istnieje RÓŻNE jej postrzeganie ?!? Najwyraźniej jest to słowo-wytrych, pozwalające zasłonić używającym go swoje własne cele, niekoniecznie zbieżne z moimi…
Ja natomiast zauważam wokół siebie świat opanowany przez „różność” a nie przez „równość”. Jest to stan całkowicie naturalny i pożądany : woda różni się od piwa a piwo od złota, dzieci różnią się między sobą , kobiety są różne od mężczyzn… przykłady można mnożyć w nieskończoność, nawet małpy różnią się między sobą!. Gdzie więc ta osławiona, tak usilnie propagowana równość? Chyba, że jak w starym dowcipie : inteligencję zrównamy z robotnikami, robotników z chłopami a chłopów z ziemią… z kim wobec tego zrównamy polityków? Nie, ja się nie zgadzam na równość, ja występuję w obronie RÓŻNOŚCI! Zbyt długo już szkalowano istnienie różnic miedzy ludźmi, zbyt długo sztucznie usiłuje się te różnice zniwelować, jest to wbrew naturze i przynosi głównie szkody. Proponuję dzisiaj występowanie w ochronie różnic, proponuję uświadomienie sobie i innym, że różność jest nie tylko dobra ale i pożądana. Wołam : CHROŃMY GRANICE RÓŻNOŚCI! Nie dajmy sobie wmówić, że wszyscy są sobie równi, to jedno z największych kłamstw w historii ludzkości. Nie wierzycie? No to zastanówmy się : czy Matejko by ł podobnie dobrym górnikiem jak Pstrowski? Czy Nelson tak samo dobrze jeździł konno jak Pułaski? A jeśli ludzie są równi, to dlaczego jeden był admirałem floty a drugi malował obrazy ? Drodzy, zgódźmy się : równość nie istnieje!
Wiem, zaraz niejednemu przyjdzie na myśl, że spłycam temat, że to nie o taką równość chodzi. W takim razie o jaką? Skoro ludzie są różni to jaką równość można im zaoferować? Co mi da wolność robienia interesów, skoro nie mam po temu żadnych zdolności a – co ważniejsze – chęci? A może ja chciałbym mieć wolność jeżdżenia każdym samochodem, który mi się spodoba, niezależnie czy jest on moją własnością? Widzimy więc wyraźnie, że prawo i obyczaje ZAWSZE STOJĄ NA STRAŻY ZACHOWANIA RÓŻNIC i inaczej po prostu być nie może. Nie może ponieważ, jak to już pisałem powyżej, ludzie są różni a zatem mają różne potrzeby i różny sposób ich zaspokajania. Sztuczne wyrównywanie różnic skutkuje zawsze – powtarzam : ZAWSZE – równaniem w dół. Natomiast spostrzegam że kiedy tylko ktoś zaczyna dążyć do zmiany w imię rzekomej „równości” najczęściej ma na myśli równość dla samego siebie i dyskryminację innych. Ot, taki figielek… Dlatego uważam, że dość już zła uczyniono w imię równości, zacznijmy wreszcie mówić i myśleć w sposób pozytywny o różności. Określmy granice różności, których przekraczanie jest zbędne i wyłącznie szkodliwe, jak na przykład różnice pomiędzy dziećmi a dorosłymi, kobietami i mężczyznami, zwierzętami a ludźmi. Określmy granice różności, które są dla nas ochroną i nauczmy się cenić tę ochronę. Bardzo ciekawie dał temu wyraz Owen Wister w swojej powieści „Wirgińczyk” gdzie znajdujemy taki dialog pomiędzy nauczycielką ( pewną swej intelektualnej przewagi) a tytułowym cowboyem wirgińczykiem :