Film pochodzi z 2000 roku, lecz moim zdaniem godny jest uwagi. Wspaniały scenariusz Darrena Aronofsky'ego, scenarzysty m.in. filmu „Pi”. Tematem filmu jest problem związany z narkotykami. Problem ważny, ale zarazem bardzo upowszechniony. Grozi to po prostu ominięciem filmu z przekonaniem, że mowa jest „znowu o tym samym”. Jednak efekt, który uzyskał reżyser wywołuje u widza niemałe emocje.
Bohaterami tego filmu są: maniaczka telewizyjna Sara Goldfarb (Hellen Burstyn), jej syn Harry (Jared Leto), dziewczyna Harry’ego – Marion (Jennifer Conelly) oraz przyjaciel Tyrone (Marlon Wayans). Wszystkim bohaterom towarzyszy ten sam problem – nałóg.
Marion, Harry i Tyrone eksperymentują z narkotykami. Postanawiają również na nich zarabiać. Jednak po wybuchu wojny gangów Tyrone zostaje aresztowany. Wszystkie pieniądze pokryją kaucję. Narkotyków brak, pieniędzy brak, a głód narkotykowy coraz silniejszy …
Matka Harry’ego jest fanką programu telewizyjnego. Gdy pewnego dnia dowiedziała się, że zaistniała możliwość wystąpienia w telewizji, postanowiła założyć swoją czerwoną suknię. Jednak lata sprawiły, że Sara nie mieści się w nią. Postanawia iść do sąsiedniego lekarza, który leczy nadwagę. Przepisuje kobiecie psychotropy …
Wszyscy bohaterowie wpadli do piekła, z którego niestety nie ma wyjścia. Każdego z nich spotkała klęska. Marzenia zostały uśpione na zawsze.
Samym aktorom należą się laury za grę. Hellen Burtyn, czyli filmowa Sara odegrała rolę idealnie. Nie jest łatwą sztuką grać osobę naspeedowaną. Moim zdaniem również Jennifer Conelly odegrała bardzo wyrazistą rolę.
Do tego należy również dodać coś o samym pomyśle realizacji filmu. Wplecione krótkie ujęcia – flashe, dzielenie obrazu czy różne inne sztuczki zastosowane przez reżysera wprawiają widza w głębokie przeżycia. Warto wspomnieć o samej muzyce, Clinta Mansella i grupy Kronos Quartet, która idealnie oddaje nastrój filmu.
Zmusza do refleksji. Dla mnie jeden z najlepszych.