Najczęściej ziewanie jest normalnym odruchem. Jednak jeśli towarzyszy Ci zbyt często, może być objawem choroby. Nagminnie ziewają osoby, które cierpią na migreny, padaczkę. Może to być też oznaką bezdechu sennego. Jeśli ten odruch zanika całkiem -  to też źle. Osoby cierpiące na chorobę Parkinsona nie ziewają, za czym stoi niedobór dopaminy w mózgu.
Nie dziw się, że mimowolnie otwierasz usta, kiedy widzisz ziewającego kumpla w pracy. Naukowcy potwierdzili, iż ta czynność u ludzi jest bardzo zaraźliwa. Ba, bardziej zaraźliwa niż katar!
Poranne ziewnięcie zaczyna się od głębokiego wdechu. Ten łyk powietrza zaraz po przebudzeniu dodaje energii. Kiedy otwierasz usta, żuchwa opada, a niewidoczne części nosa i gardła rozszerzają się, by przepuścić jak największą ilość tlenu. Mięśnie klatki piersiowej stają się napięte, a płuca otrzymują dawkę powietrza. To sprawia, że w organizmie wzrasta ciśnienie krwi oraz tętno i czujesz lekkie pobudzenie. Potem przez kilka sekund siedzisz z otwarta buzią. Wtedy mięśnie szyi się napinają, a gardło i nozdrza rozciągają się. Dzięki temu na chwilę wyostrza się zmysł węchu. W ostatniej fazie ziewania robisz wydech. Powietrze uchodzi z Ciebie, jak z balonika. Mięśnie stają się rozluźnione, a usta się zamykają.
Czasem rytuałowi ziewania towarzyszy dźwięk "aaa". Dzieje się tak dlatego, że powietrze, wędrujące do płuc, podrażnia struny głosowe, które zaczynają drgać i wytwarzać zabawne dźwięki.
CIEKAWOSTKI:

Lekarze zaobserwowali, że ludzie, którzy znajdują się w ciężkim stanie, np. po operacji lub wypadku w ogóle nie ziewają. Gdy zaczynają to robić, wracają do zdrowia. Niektórzy uważają nawet, że pierwsze ziewnięcie oznacza przełamanie kryzysu.
Ziewają dzieci w 12 tygodniu życia płodowego mimo, że ich płuca nie miały i do chwili narodzin nie będą miały kontaktu z powietrzem. Przypuszcza się, że takie ziewanie ma powiększyć pojemność płuc i przystosować je do pierwszego samodzielnego oddechu.