- W domu? Przecież tu nic się nie zmienia- powiedziałaś.
Przyznałem Ci rację. - Tylko wydaje mi się, że to dobrze, prawda? Inaczej byś się zgubiła.
A tu drogi ciągle te same pod tą sama starą lipą, w tym samym starym wąwozie. Te same twarze w tych samych miejscach po kilku godzinach od powrotu zwracają się do Ciebie jakbyś nigdy nigdzie nie wyjeżdżał.
- Ale to dobrze, prawda?- spytałem.
Mówisz, że tak. Bo tam wszystko jest płynne, ruchome, niepewne. Rozmywa się jeszcze przed tym, nim zdąży nabrać konkretnych, stałych kształtów. Nie pozwala Ci na chwilę nieuwagi, bo to zbyt słono kosztuje.
- A czy Ty wiesz, że kiedyś zostaniesz tu całkiem sama? Zdajesz sobie z tego sprawę?
Nic nie mówisz. Nie chcesz o tym myśleć, bo to przecież jeszcze nie dziś i nie jutro. Ani nawet pojutrze. Bo przecież pojutrze to tak daleko, dopiero pojutrze, więc nie warto zawracać sobie tym głowy.
- Dobrze więc, nie będę Ci już zawracał tym głowy, jeśli tak chcesz. Pamiętaj jednak o tym, że tam zawsze jest miejsce dla Ciebie.

   

Zawsze…