Emocjonalna dojrzałośc do związku

zaczyna się chyba wtedy, kiedy własna osoba przestaje już wystarczać.

Moment taki ciężko w biegu zdarzeń złapać, a zdatny do wychwycenia

staje się dopiero wtedy, gdy zaskoczy człowieka nieoczekiwany bezmiar

czasu wolnego, bez perspektyw na zajęcia, nazwijmy je, jakkolwiek

konstruktywne. Czas taki pojawia się niespodziewanie w wieku

przepisowej dojrzałości, kiedy osobnik zda sobie już sprawę, że bez

zasobnego portfela ciężko wypełnić mu mijające bezcelowo godziny, a w

uczniowskiej sakwie dno prześwituje aż na zewnątrz. Sprane slogany,

którymi komercja rzucała mu dotychczas w twarz, nagle stają się

niewygodnie rzeczywiste. Bo gdyby podjąć się analizy telewizyjnych i

prasowych haseł, to jedynymi rzeczami, jakich na eBay i Allegro kupić

nie można są szczęście i miłość drugiej osoby. Te zawsze były

obrzydliwie bezcenne. Najbanalniejsze prawdy w wieku prawnie dorosłym

zaczynają po raz pierwszy razić swoim czarnym kolorem ze złośliwą,

różową pętelką, krzyczącą "won!"
   

    Dotychczas osobnik chciał posiadać świat sam jeden,

najbardziej w pojedynkę jak to możliwe i z największymi sobie zyskami.

Piaskownica jego ze wszystkimi pączkami z błota, książka i komputer

jego i tylko jego własnością. Przytulić i pocałować było wielkim

szczęściem, ale z zachowaniem rozsądnych granic posiadania. I tak oto

młodzik wchodzi w okres powtórnego, niewymienionego przez panią

higienistkę, pokwitania. Trudniejszego, silniejszego, bo i bardziej

świadomego zarazem. Nie tłumaczą go już podręczniki, nie pocieszają, że

gdy cycki zakończą zbawienny dla kariery wzrost będzie sielsko i będzie

wesoło. Mama już nie kwapi się wymamrotać ojcu, że jak dorośnie to

zmądrzeje, bo osobnik właśnie dorósł i właśnie nie zmądrzał! Nie

usamodzielnił się i nie wyrósł z głaskania po głowie. Narodziła się w

nim bowiem potrzeba repety stadium niemowlęctwa. Kiblowania

dzieciństwa. Nieposiadania i niewładania. I w tym najdziecinniejszym

momencie swego bądź co bądź życia, młody wznosi wewnętrzny krzyk o

najdojrzalsze. Bezgłośnie drze się o drugiego człowieka, który w tej

jego całej nieudolności przyjdzie z pomocą. Łóżko co niedawno zbyt małe

było, by dzielić je z bratem, dzisiaj na wpół puste zniechęca do snu.

Piosenka, co unicestwiała świat każdorazowo, teraz prosi się o

dedykację. Widoki na las wymagąją jeszcze drugiego "ach", by

bezwarunkowo zachwycić.