Zapewne dla wielu ów schemat brzmi znajomo. Pewnego dnia dziewczyna zakochuje się. On jest cudowny: czuły, inteligentny, przystojny… po prostu idealny. Po jakimś czasie zapoznaje go ze swoją rodziną / przyjaciółmi. I tu już dochodzi do małego zgrzytu: bowiem gusta są różne i wcale nie jest powiedziane, że wybranek jej serca podpasuje jej najbliższym. A to jeszcze nie jest największym problemem. Schodki zaczynają się dopiero wtedy, gdy bliscy próbują „delikatnie” ściągnąć jej klapki z oczu, czyli uświadomić ją o słabych stronach partnera. Oczywiście ona wie swoje i zakłada stopery na uszy. Pytanie brzmi: kto tu ma rację? _________________________________________________________________ Ona widzi w nim zdecydowanego i pewnego siebie mężczyznę, oni: zarozumialca. Ona docenia jego otwartość i towarzyskość, oni zarzucają mu niewierność. Mają go za obiboka, maminsynka i przemądrzalca, podczas gdy ona w tych samych cechach widzi jego szacunek i przywiązanie do rodziny, niezwykłą wyobraźnię i elokwencję. Dość rozbieżne opinie, nieprawdaż? _________________________________________________________________ Bardzo trudno jest rozsądzić w takich sytuacjach, kto ma rację. Czy to najbliżsi, poznając go tylko powierzchownie, nie dostrzegli w jej partnerze tych wartości, które ją zauroczyły? Czy może poszukują dla swojej córki / siostry / przyjaciółki partnera, który byłby ich ideałem, nie jej? A może to ona się myli? Przecież nie od dzisiaj wiemy, że „miłość jest ślepa”. Dziewczyna, zauroczona swoim partnerem, potrafi każdą jego wadę przemienić w zaletę. Jednak czasem warto spojrzeć na swego „lubego” z perspektywy innych ludzi, oczywiście o ile jest ona racjonalna. Prawidłowa ocena drugiego człowieka to jedna z najtrudniejszych sztuk świata, zwłaszcza gdy oceniający wręcz kipi od pozytywnych emocji do ocenianego. Bardzo łatwo wówczas o pomyłkę.