Artykuł 2 punkt 3 ustawy o działalności pożytku publicznego mówi, że wolontariuszem jest osoba, która ochotniczo i bez wynagrodzenia wykonuje świadczenia na zasadach określonych w ustawie. Przy tym powinna być to osoba pełnoletnia. W przypadku niepełnoletności wymagana jest zgoda rodziców lub opiekunów (tu uwaga: <u>obojga!</u>, chyba że jedno z nich nie żyje lub jest pozbawione praw rodzicielskich).

Ważną uwagą jest fakt, iż świadczenie wolontariusza jest świadczeniem odpowiadającym świadczeniu pracy. Tu warto zaznaczyć, że wolontariuszem może być też osoba bezrobotna, ale taka działalność nie zwalnia jej z poszukiwania pracy i systematycznego stawiania się w urzędzie pracy.

Każda z jednostek uprawnionych do korzystania z pomocy wolontariuszy powinna zatrudniać osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje. Mimo dobrych chęci nikt nie powinien wyznaczać wolontariuszy niewykwalifikowanych do wykonywania danych zadań tylko dlatego, że są chętni. Jeśli już będziemy w takiej sytuacji, że ktoś ma umiejętności i predyspozycje, warto zorganizować superwizję specjalisty nad takim wolontariuszem. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy wolontariusz ma np. dowozić dzieci na basen, a nie ma prawa jazdy, i podobnych tego typu...

Uwaga! W przypadku, gdy Polska zawarła z innym państwem lub organizacją międzynarodową umowę, która inaczej reguluje kwestie związane z angażowaniem wolontariuszy, stosuje się zapisy tejże umowy. Na dzień dzisiejszy RP nie ma podpisanych takich umów.