Sarah Waters zdaje się przechodzić kryzys twórczy, nietypowy, bo poprzedzony dwoma niezwykle udanymi dziełami. Jednak tak "Pod osłoną nocy", jak i wcześniejsza "Niebanalna więź" zawodzą - również przez kontrast z wcześniejszymi tytułami.

"Pod osłoną nocy" przenosi czytelniczki i czytelników w czasy II wojny światowej, w odwrotnej chronologii pokazując losy kilku par - niebezpiecznie zbliżając się do banalnego stwierdzenia, że również w czasach wojny ludzie kochają, nienawidzą, a przede wszystkim - zdradzają. Bo Sarah Waters swoje ostatnie dwie książki poświęca głównie temu tematowi, ludziom w obliczu wyboru, słabościom, jakim ulegają i zaniedbaniom, które tak często prowadzą do zdrady. Temat ten jednak traktowany jest z niezwykłą dla Waters ciężkością, wręcz moralizmem. Co znamienne - pisarka zrezygnowała ze szczęśliwych zakończeń, jakby zupełnie niechcąc pozostawić nadziei na lepszy finał.  Książki nie ratuje nawet typowa dla Waters dbałość o szczegóły, doskonale oddająca mroczny klimat Londynu z czasów wojennych.

W "Pod osłoną nocy" niepokoi nie tylko styl, w jakim Waters traktuje zdradę, ale również zastosowanie odwrotnej chronologii - lekturę książki zaczynamy już od czasów powojennych, sukcesywnie cofając się aż do roku 1941. Zastosowanie tego zabiegu sugeruje, że Waters gubi się w tym, co chce powiedzieć, swoją niepewność przykrywa zaś właśnie zabawą formalną - a przecież od czasów "Gry w klasy" ciężko w tym temacie dokonać czegoś jeszcze. Pozostaje więc czekać na kolejną książkę autorki, licząc na to, że przezwycięży niemoc pisarską i powróci w pełnej formie.