Bo nie uznaję konwenansów. Kafelki, Umywalka, Krany, nawet poczciwa stara Frania mogą mnie bezkarnie oglądać... Jedyne co im się może przytrafić, z tego powodu, to utrata poczucia estetyki... Tym razem zaryzykował również On. Przyszedł, był bardzo blisko.
- Pachniesz – powiedział.
- Pachnę?- zapytałam.
- Pachniesz... Pachniesz... – powtarzał i...
Dotykał mnie, dokładnie wszędzie... Od czubków palców stóp, kostki, łydki, kolana, uda, brzuch, piersi, ramiona, szyję, twarz, poprzez łokcie, dłonie, na plecach kończąc...
- Pachniesz – powiedział ostatni raz i uważnie mi się przyglądał.
Zbliżyłam nos do ramienia i rzeczywiście:
- Pachnę! – stwierdziłam ze zdumieniem. – Ale jak mogę pachnieć, skoro jeszcze nawet nie zabrałam się za zmywanie kurzu codzienności?
Nie Jemu widocznie odpowiadać na to pytanie, bo nic nie odparł, tylko patrzył.
Patrzył i jednocześnie czułam Go na sobie. Mówił do mnie, cicho i spokojnie. Mówił tak, że moja skóra była cała Nim pokryta.
- Pachniesz, jak erotyczne „er” z tej piosenki o „r”. Przeszywasz. Pachniesz, jak czterolistna koniczyna... Co się dziwisz? Nie wiesz, że koniczyna pachnie? Pachniesz szczęściem! Pachniesz tak, jak ten czarny kot, którego widzisz i jak spluniesz za siebie, bo przebiegł ci drogę, to czujesz się nietykalna dla nieszczęścia... Pachniesz tym bezpieczeństwem. Pachniesz jak maciejka wieczorem, zroszona mżawką... Pachniesz pierwotną wodą chrztu, która niesfornie, w formie kropelek, spływa po twoim ciele... Dwoje warg nieokrzesanych moich ma ochotę złapać każdą z nich w namiętny uścisk i pochłonąć, pochłonąć wraz z tą cudowną wonią...
Mówił i mówił, mówił jeszcze długo. A ja słuchałam, słuchałam i czułam Go póki nie wytarłam się ręcznikiem i nie wystawiłam ponownie swej fizyczności na widok publiczny łazienki. Kiedy już byłam zupełnie sucha, odszedł... Nawet drzwi nie trzasnęły.... Tak znikł Zapach mojej skóry...