Kilka rzeczy wiemy na pewno. Wiemy, że w środę, 20 sierpnia zostanie podpisana polsko-amerykańska umowa o rozmieszczeniu elementów tarczy antyrakietowej na polskim terytorium. Wiemy, że przy podpisaniu będzie Condoleezza Rice, Donald Tusk i prezydent. I jak się okazuje, to koniec pewnych informacji. Chciałoby się powiedzieć -  dyplomacja nie zawsze prowadzona w sposób dyplomatyczny.
Najlepszym przykładem tego są właśnie negocjacje z amerykanami w sprawie tarczy. I nie tylko z Amerykanami - bo pamiętamy liczne rozmowy, dyskusje, przesłuchania, debaty po stronie polskiej. Ale w końcu, po długich negocjacjach na linii Polska - USA zakończyło się to wszystko parafowaniem umowy kilka dni temu. Prezydent Lech Kaczyński "niezmiernie się cieszy", George Bush jest "bardzo zadowolony". Polacy też - jak wynika z sondażu Gfk Polonia dla "Rzeczpospolitej" są raczej na tak - bo mniejszość - 37% uważa decyzję za złą i bardzo złą. Dla zwolenników tarcz y- wiadomości tylko dobre.
Ale... skoro trudne sprawy i decyzje za nimi to nie może być tak bezproblemowo. I mamy kolejny spór prezydent - rząd. Tym razem o miejsce podpisania umowy. Belweder czy pałacyk MSZ? Śmiać się czy płakać? 
Bo od polityków wyższego szczebla wymagane jest trochę więcej. Co innego tzw. zwykli ludzie - mają prawo nie wiedzieć wszystkiego, ulegać emocjom. Kłócić się o to, czy tarcza narazi Polskę na niebezpieczeństwo ataku, czy raczej nas przed tym ochroni. Tarcza antyrakietowa to sprawa trudna i kontrowersyjna. Ma tylu przeciwników ilu zwolenników - to "oczywista oczywistość". I obu stronach jest trochę racji. Ale skoro już pewne decyzje zostały podjęte, to niech politycy staną na wysokości zadania. Bo spór o pałac czy pałacyk może być śmieszny. Albo śmieszny i tragiczny zarazem. Taka tragikomedia w wykonaniu polskim. Tylko że nie potrzebna nikomu.