Z punktu widzenia świeżo upieczonego studenta, duże miasto staje się często obiektem młodzieńczej fascynacji. Przeprowadzka do „własnego” mieszkania, to pierwszy krok w dorosłe, niezależne życie.
Nie wszyscy jednak wychodzą z takiego założenia – i tu wyodrębnić można kilka charakterystycznych grup:
Pierwsza z nich, to niepoprawni imprezowicze. Dla nich studia stanowią wizję niekończącej się imprezy, a zdobycie wykształcenia wyższego jest jedynie przykrywką dla niczego nieświadomych rodziców ( tudzież rodziców udających „niczego nie świadomych” lub próbujących oszukać samych siebie ).
Do drugiej grupy należą ci, którzy w szkole średniej uznawani byli za wzór wszelakich cnót. Gorliwie dopingowani do nauki przez rodziców, wracający do domu przed zmrokiem, stroniący od alkoholu i papierosów maturzyści, na studiach zmieniają się nierzadko w zwierzęta zerwane ze smyczy. Stają się podatni na używki i wpływy środowiska, a oddawanie się hedonistycznym wręcz przyjemnościom, stanowi nieodłączny element ich „samodzielnego” życia.
Kolejną grupę stanowią studenci ambitni, uczący się systematycznie, walczący o stypendium naukowe, uczący się na dwóch kierunkach jednocześnie. Osoby pragnące podnieść poziom swojej wiedzy i umiejętności do możliwie najwyższego poziomu.
Ostatnia, prawdopodobnie najliczniejsza grupa, to tzw. studenci przeciętni. Na początku, zachłyśnięci nowością, czerpią z życia studenckiego wszelkie możliwe korzyści. Kiedy zbliżają się pierwsze kolokwia, starają się uczyć – chociaż trochę. Przed samą sesją uświadamiają sobie, jak duża jest ich niewiedza. Masowo produkują tzw. pomoce naukowe, jedzenie kupują tam, gdzie najtaniej, do skarpetki/puszki/słoika odkładają pieniądze na piwo, a w weekendy spotykają się ze znajomymi.
Oczywiście istnieje wiele innych podziałów, szczebli i kategorii, do których można by przyporządkować określony rodzaj studentów „wielkomiejskich”. Życie studenckie często porównywane jest z życiem „na kocią łapę”, utożsamia się je z imprezami akademickimi i nauką na ostatnią chwilę.
Warto jednak zwrócić uwagę na stres, jaki towarzyszy młodym studentom, na presję wywieraną przez rodziców, na strach wiążący się z mieszkaniem z nowymi ludźmi.

Nie chcę tu nikogo tłumaczyć. Nie chcę też szukać racjonalnych przyczyn lekkomyślnego życia braci studenckiej. Pragnę jedynie, by przed przypisaniem danego studenta do konkretnej grupy, pomyśleć o tym , że dla niektórych młodych ludzi, to pierwszy prawdziwy krok w szeroko pojętą dorosłość. I to wszystko w wielkim mieście, gdzie nie zawsze żyje się łatwo.