Jak każdy fanatyk mediów lubię czasem wyjrzeć poza sieć i zerknąć na aktualną prasę. Przyznam, że już dawno chyba do niej nie zaglądałam, bo dopiero teraz dostrzegłam, że MMP zmieniło zupełnie swój Design. Z tygodnika przekształciło się w dwumiesięcznik ze znacznie ciekawszą oprawą i zawartością. Dlaczego o tym wspominam? Bo wciągnęłam się w jeden z artykułów, który wzbudził we mnie na tyle odmienne uczucia, że postanowiłam wziąć go pod lupę i skomentować na blogu. Temat zapewne każdemu znany czyli flash mob w wykonaniu T-Mobile i Helleny. Kto komu podkradł pomysł nie ulega wątpliwości (dla niewtajemniczonych T-Mobile – 2009, Hellena – 2010) i z tym stwierdzeniem polemizować nie będę. Dlaczego jednak autorka tekstu, Agata Małkowska-Szozda, uważa, że sama reklama jest idealną kopią oryginału, a raczej “brzydsza siostra angielskiej wersji” skoro to dwie zupełnie różne koncepcje reklamy??
Zatłoczony dworzec – Liverpool Street Station. W tle pojawia się dźwięczna muzyka porywająca ludzi do tańca. W tan idzie młodzież, staruszkowie, wszyscy czujący klimat zabawy. Po chwili muzyka zwalnia, rozpoczyna się walc, który w oddali kręcony jest przez gapiów amatorskimi kamerami z telefonów komórkowych. Już wtedy zaczyna wyczuwać się cel całej akcji. T mobile triumfuje z sukcesem w roku 2009. Nadchodzi jednak kolejny rok, a w ucho wpada nam niezwykle dźwięczna i melodyjna nuta. Zapada w pamięci już w pierwszej chwili i choć spotu nie pamięta się do końca to refren piosenki pozostaje na stałe. Hellena buduje swoją pozycję na rynku wód smakowych… Niektórym zaciągniecie pomysłu w niczym nie przeszkadza. Dwa różne produkty, dwie różne reklamy. Inni znów twierdzą, że to idealna kopia, która jest hańbą dla swobody twórczej, a tym bardziej wstydem dla polskich marketerów.
Jaka jest moja postawa w tej kwestii?? Agata Małkowska-Szozda: ”Spot, nie dość że sam w sobie przaśny, to jeszcze wydaje się marną kopią doskonałego pomysłu wykorzystanego rok wcześniej w kampaniach reklamowych T Mobile.” Pomysł owszem został zaczerpnięty z zeszłorocznej kampanii T Mobile. W moim jednak odczuciu to dwie zupełnie inne kreacje. W przypadku polskiej wersji reklamy mamy aranżacje, dopracowanie, konkretne ujęcia. To musical, który ma konkretny scenariusz. Bohaterowie mają swoje role, a statyści poruszają się w określonych kierunkach. To nie jest amatorski filmik widziany oczami przechodnia. To wyreżyserowany spot, w którym główną rolę odgrywa muzyka oraz słowa piosenki – niezwykle dźwięczne i szybko wpadające w ucho. To typowa reklamówka poszerzona jedynie o element, który w ostatnim roku robił furorę na rynku reklamy viralowej. Agata Małkowska-Szozda: ”W obu wersjach pojawiają się też “przygodni” widzowie robiący zdjęcia. Nawet murzyn pojawia się i tu, i tam, bo jak wiadomo, murzyni stadami chodzą po polskich ulicach i zawsze przypadkiem ktoś wejdzie w taki amatorski kadr.” Tu nie ma mowy o amatorszczyźnie.