Faktura formacji skalnych, dostarcza wielu oryginalnych wzorców. Naturalny rysunek geologiczny można nazwać swoistego typu geologiczną abstrakcją, natomiast - szkic skalny, jest, ciągiem skupiającym w sobie zarówno kontur tj. obramowanie danej formacji skalnej, jak i też jej wypełnienie. W rozumieniu przezroczystym każda bryła nie powinna przez ludzką percepcje być odebrana jako element tylko, albo wyłącznie powierzchniowy. W malarstwie elementy powierzchniowe są wpisane w kanon, rzadko kiedy malarze w swoich pracach przechodzą w kompozycje, które mogą ujawnić walory zewnętrzne jak i wewnętrzne danego przedmiotu lub zagadnienia, z którym może wiążąc się tematyka przedstawienia. Formacja skalna tak bardzo plastyczna, zbliżona niemal do naturalnej rzeźby, posiada prawie zawsze za sprawą geologicznej faktury rozmaite trójwymiarowości, które sprawiają, że zaczynamy widzieć postaci zwierząt, sylwetki monstrualnych postaci, całe kompozycje zarówno figuratywne jak i bardziej abstrakcyjne w zależności od rodzaju skały. Zarówno lita skała jak i bloki skalne, formują się lub korodują poprzez naprężenia lub czynniki atmosferyczne (mróz, wahania temperatur, słońce, wiatr i wodę), procesy te nadają niemal każdej skale wyjątkowej oryginalności.
Skały granitowe z fazy litej korodują w systemie spękań. Najczęściej są to spękania, jeśli się im dokładniej przyjrzeć usystematyzowane. Na rzeźbę granitu, jego rysunek składają się również ciekawe elementy mikrorzeźby: kociołki wietrzeniowe, pola spękań poligonalnych podobne do pomarszczonej skóry, rozmaite krawądki, rysy, przerysy, okapy, załupy, żyły, czyli przerosty w granicie innych skał takich jak aplit czy kwarc. W granicie występują też urzekające zagłębienia, wietrzenia kawernowe, jeśli dziesiątki tych elementów twórca dostrzeże i zestawi z całością, to jest konturem skały, będzie wówczas poruszać się w obrębie wielopłaszczyznowości, w której normalne zasady percepcji ulegają osobliwym złudzeniom.
Skały granitognejsowe i gnejsowe, przybierają kontury bardziej „kubistyczne”, pękają niemal w geometryczne formy rozmaitych brył. Sam gnejs jako skała metamorficzna, może mieć różne pochodzenie i różny stopień zmetamorfizowania. Na świecie występują gnejsy powstałe ze skał osadowych i głębinowych. Ortognejsy pochodzenia granitoidowego, są częste w całych Alpach, występują także w Tatrach czy Sudetach. W Polsce skały te można oglądać praktycznie we wszystkich odmianach, od gnejsów oczkowych laminowanych, smużystych po granitognejsy (teksturalnie bliskie granitom). Skały granitognejsowe posiadają wyjątkowy rysunek, który dostarcza dziesiątek wariacji. Poszczególne rysy i spękania skalne układają się w granitognejsie niemal jak losowo rysowane na tablicy punkty szkicu, który należy tylko za pomocą wyobraźni podobnie jak uczyniono to niegdyś z konstelacjami gwiazd połączyć w konkretne przedstawiania. Plener wśród tych skał jest znakomitą szkoła wyobraźni, odnajdowaniem rysunku, sprężenia pomiędzy ludzkim umysłem, a faktura formacji skalnej. Z pozostałych skał metamorficznych należy wymienić: rozmaite łupki, fylity, hornfelse czy wreszcie marmury. O skalach tych postaram się więcej napisać w rozdziale traktującym o abstrakcji geologicznej.