Esej ten nie zrodził się wyłącznie z moich własnych przemyśleń. Do głębszej refleksji skłoniła mnie przede wszystkim lektura artykułu Petera Bergera, wywiad z Rococo Buttoglione oraz przemyślenia Rogera Scrutona.

"Pierwszego mężczyznę zabiłam, kiedy miałam czternaście lat. Potem już nie potrafiłam przestać. Na świecie jest wielu niedobrych mężczyzn. Ale znajdzie się też kilka niedobrych dziewczyn. Ja jestem jedną z nich." (fragment).

Ilu Polaków nie dowiedziało się o opisanej tragedii tylko dlatego, że koszmar opisano w dziele sportowym? I na ile to wydarzenie może być kasandryczną wizją dalszego (sportowego) ciągu?

Nie tak dawno minęło 10 lat od zamachów na World Trade Center. Pamiętam to wydarzenie, dość dokładnie, gdyż akurat wtedy zaczynałem swój pierwszy rok studiów. Wydarzenia w telewizji były dla mnie czymś niewyobrażalnym.

Samotna wyprawa przez Szwecję, Norwegię i Finlandię. Apetyt na wiele przygód i przepięknych widoków. Dwa miesiące innej rzeczywistości, podejmowania trudnych decyzji i walki z własnymi słabościami.

Unia, choć pogrążona w kryzysie, nadal jest dla nas groźna. Polecam fragment zatytułowany