Chyba tylko w USA wydawnictwa wydają dzieła nastolatków (np. Eragon), a powieści pisane przez więcej niż jednego autora to rzadkość. Ale właśnie wydano opowiadanie dziesięciorga internatów pod wodzą licealistki i recenzenci je chwalą.

Jeśli którakolwiek z osób, która to przeczyta miała podobne odczucia, to niech w komentarzach zostawi ślad po sobie... nie chce być jedyną osobą na świecie, która tak się czuje.

Pozornie o nienawiści, a jednak pomówimy coś o kochaniu. Czy możliwe jest nie marzyć o miłości ani krzty?

Czy nie mamy czasem wrażenia, że kiedyś ludzie byli dla siebie milsi i częściej się uśmiechali? Może w dzisiejszym świecie więzi ludzkie straciły na wartości i nie są już nam potrzebne?

Czy warto poświęcać miłości tylko jeden dzień w roku? Dzień zakochanych, ironizując - Walniętynki. Wtedy zawsze ogarnia ludzi gorączka wyznawania miłości innym ludziom [pomijamy tych, co tego dnia wyznają miłość do samego/samej siebie]. Czy w takim natłoku obowiązków, głównie zakupowych, możemy dostrzec magię bycia razem?

Spotkałam ostatnio znajomego. Skarżył się, że od pewnego czasu żyje pod kreską, bo wydaje za dużo na imprezy. Jedno wyjście i jest kilka stówek w plecy. Nieźle, powiedziałam, chętnie sama wybrałabym się zobaczyć, na czym taka zabawa polega.

Czarno-białe fotografie, na których świeżo poślubieni małżonkowie siedzą w wiklinowych fotelach i zamiast zaglądać sobie z czułością w oczy, patrzą na wyciągnięty palec fotografa... takie obrazki niedługo będziemy mogli oglądać tylko w starych albumach.

Siła nałogu podglądania telewizyjnych obrazów jest ogromna; telewizja od kilkudziesięciu lat oddziałuje na ludzkość, bez dnia przerwy.