Ona ubiera się na czarno, na pewno słucha jakiegoś metalu. A ten? Od razu widać, że to jeden z tych co szwęda się po dyskotekach. Trafne?

Kiedyś należało kogoś dość dobrze poznać, by wiedzieć, czy lubi fasolkę po bretońsku. Dzisiaj takie informacje łatwo znaleźć na licznych portalach służących autoprezentacji.

Szukamy w sobie tej jednej milionowej przed lustrem, mamy cichą nadzieję, że widzi ją cały świat - i tu jest całkiem odwrotnie. Świat jest ślepy, bawimy się w relatywizację i absolutyzację, i jest nam z tym (od wieków) bardzo dobrze.

Małysz zajadał się czekoladą, piłkarze trenera Engela zupkami w proszku. No a teraz mamy pasztet – idol młodzieży reklamuje piwo!

Rozmyślania nad tym, czy w Polsce naprawdę jest tak źle, jak to się mówi.Od razu zaznaczam, że pisze ten artykuł z perspektywy człowieka młodego, liberała, osoby bardzo tolerancyjnej, katolika.

Podobno Polska to kraj katolicki. Podobno katolicyzm oznacza ciemnogród. A co, jeśli katolik ma kilka pytań do Boga?

Obyczajowość ludów zamieszkujących ziemię od zarania dziejów przepojona była bogactwem wierzeń. Patrząc na historię cywilizacji można zaryzykować twierdzenie, że religijność to naturalny stan człowieka. Przypadek? A może coś w tym jest?

Miłość, najwięcej słów o Niej, najwięcej poezji, najwięcej myśli, literatury. Mnóstwo aforyzmów, przysłów, powiedzeń. Tysiące sonat, koncertów, romansów. Niezliczone filmy i seriale.